The end?

The end

Or not?

Er is overleg met de arts en mijn broertje geeft een terugkoppeling. Er is geen verbetering, saturatie is laag, anti biotica is gestart. Hij vraagt op de man af of zijn zus terug moet komen. Hij adviseert van wel. ‘s Avonds beeldbellen met vriendin. Ik schrik me kapot, papa heeft slangetje in zijn neus voor extra zuurstof, dat wist ik niet. Hij eet heel moeizaam en heel weinig. Ik moet huilen. Manlief neemt me even mee naar een tentje aan het water voor wat afleiding. Achter mijn zonnebril blijf ik wat huilen. Weer bel ik met mijn broertje, hij gaat er vanavond weer heen. Daarna belt hij me weer, papa ligt er goed bij, temperatuur is iets gezakt. Arts had wel gezegd dat hij te weinig vooruitgang ziet. Gaat papa hier uit komen? Ik bestudeer zijn oogjes op de foto die ik heb gemaakt tijdens het beeldbellen. Het zijn net kaarsen die nog meer doven. Ik kijk naar vliegtickets, ik bel met mijn broer, die ook verdrietig is. En zegt dat we hem op Kos gaan begraven. Hopelijk werkt Diyanet mee maar vooral de Grieken. Ik schuif dat geregel voor mij uit. Ik slaap slecht, probeer te voelen wat ik wil. Ik pak de eerste koffers in voor deel 2 van onze vakantie. Dichtbij Bodrum en dichtbij een vliegveld. Ik wil bellen naar de afdeling maar manlief zegt dat ik moet afwachten en dat broertje al gesprekken heeft. Afwachten, ik ben er niet goed in. Kijken wat voor berichten er vanavond komen.

Ik wou dat ik kon vliegen zoals deze meeuw die mij en mijn schoonmoeder gisteren vergezelde naar de arts. Ze heeft diverse klachten en zal in november worden geopereerd. Ze heeft ons 1000x bedankt.

#terminalefase?