Tel je zegeningen #mantelzorg4voeter

Rond Moederdag is het gemis van Mama sterker aanwezig. Het lijkt of het even extra benadrukt wordt dat zij er niet meer is. Onzin natuurlijk het is maar hoe je het zelf wilt zien. Maar toch voelt het zo, ook nu zij al zolang dood is. Zij is altijd wel ergens in mijn gedachten en ze leeft nog volop mee in zoveel verhalen en gesprekken, net als Pa.

Toen Mama pas dood was dacht ik dat ik er nooit over heen zou komen. Als er moeders overleden van vriendinnen, dan begreep ik niet hoe zij bij zulk een vreselijk verlies overeind bleven. Als ik ze dan sprak op de crematie en ze lachten dan snapte ik daar werkelijk geen snars van. Ik dacht altijd, Mama als jij dood gaat, zal ik nooit meer schik kunnen hebben, laat staan schaterlachen.
Echter toen het zover was, merkte ik na een tijdje dat ik ook nog kon lachen en lol kon hebben. Stel je voor wat dat voor mijn kinderen zou betekenen en m’n man. Ook zij waren enorm verdrietig. Mijn kinderen waren dol op mijn moeder en omgekeerd. Het was een onbeschrijflijk groot verdriet maar het was tegelijk ook goed. Mama’s pijn was te erg, zij was te ziek en het duurde al te lang. We hadden en hebben er vrede mee, ook al willen wij haar niet missen.

Zij heeft zoveel goeds nagelaten waar wij de rest van ons leven op kunnen teren. De enorme schik die we samen hebben gehad, zelfs in de diepste pijn en ellende nog de humor blijven zien, dat is zo’n sterke eigenschap. Die hebben we toch maar mooi geërfd.
Van haar hebben we geleerd te genieten van de kleine dingen en vooral niet bij de pakken neer te zitten. Ze probeerde ons te behoeden voor narigheid met haar levenswijsheid. Als achteraf bleek dat je het advies beter had kunnen opvolgen, was zij er altijd om te troosten. Geen verwijten, maar een schouder om uit huilen. Een moeder die je ieder kind toewenst.

We hebben van haar geleerd om voor onszelf te zorgen, op eigen benen te staan, om ook vooral voor elkaar te zorgen, en niet bij de pakken neer te zitten. En ook om te zeggen tegen de buitenwereld dat het vooral heel goed gaat thuis, terwijl Pa of Mama heel ziek waren. Dat was omdat de mensen dan geen verdere vragen zouden stellen. Best slim bedacht. Als je zegt dat het niet goed gaat dan stellen de mensen juíst vragen. In het beste geval vragen uit belangstelling, in alle andere gevallen uit nieuwgierigheid. Bovendien zei Pa altijd dat als je in het begin van het verhaal een griep heb, ben je na acht straten verder hartstikke dood.

Zelf doe ik mijn best net zo’n goeie moeder te zijn als mijn moeder. Iedere moederdag voel ik naast het gemis van mijn eigen moeder, bovenal het grote geluk dat ik gezegend ben met twee prachtige kinderen, mijn dochter en mijn zoon. En iedere moederdag opnieuw komt hetzelfde versje weer naar boven:

‘Vergeten doe ik het niet graag, dat het moederdag is vandaag
Moeder zorgt voor ons het meest, en daarom krijgt zij een éxtra feest’

Twee simpele zinnetjes die mijn zoon, toen net vier jaar, op de kleuterschool had geleerd.
Met een enorme nadruk op het woordje ‘extra’. Hoe hij daar stond, parmantig, cadeautje in zijn ene hand, met zijn andere hand probeerde hij tevergeefs een snottebel weg te vegen. Vergeten doe ik dat niet graag, uh nooit van mijn leven. Nu zijn we negenentwintig jaar verder en het versje is nog springlevend in ons gezin.