Dagboek van een mantelzorger: Vogeltje, altijd schuldig

Papa is steeds meer een vogeltje. Daarmee bedoel ik in zijn eigen wereldje en hij wordt steeds dunner. Al eet hij goed zegt de verzorging. Het is vakantietijd. En deze staycation gaan we paar dagen soms weg. Ik kan het bijna niet (meer) opbrengen om te gaan. Er is niks aan, ik krijg bijna geen contact.

Het maakt dat ik me constant schuldig voel. Normaal zou deze zomerperiode vrolijk en fijn moeten zijn. Maar niets van dat. Ik heb gedachtes die ik van sommige mensen niet mag hebben. Altijd schuldig en moe. Ik probeer het thuis vrolijk te maken en het mediteren weer op te pakken, maar mijn onrust en verdriet blijft. Vandaag nam ik meloen mee dat ging er mondjesmaat in. We hebben binnen een klein rondje gelopen,  want langer durf ik niet na de laatste keer toen het bijna mis ging. Daar zal ik later nog over schrijven.