Soms is het even genoeg! #dementie #alsmijnvader

Misschien is het je opgevallen, misschien ook niet. Ik blog al een paar weken niet meer over mijn vader en voorlopig ben ik dat ook even niet van plan. De zorg om papa, mijn gezin, mijn werk, alle vrijwillige werkzaamheden voor Mantelzorgelijk en het feit dat er momenteel genoeg mantelzorgers zijn die over dementie bloggen.. Soms is het even genoeg! Tijd om een knoop door te hakken dus. Mijn eerste( en eigen) keus is dus om de blogs ‘Als mijn vader’ op een laag pitje te zetten. Houdt dit in dat ik hier dan  helemaal niet meer te vinden ben? Natuurlijk niet. Mantelzorgelijk is en blijft mijn kindje. Zo makkelijk komen jullie dus echt niet van mij af ;)              

We plaatsen momenteel op Mantelzorgelijk 24 blogs per week, waarvan 5 van gastbloggers en de overige 19 blogs worden door ons kleine team geschreven. Als Barbara en ik dat verdelen zou dat neer komen op 9 a 10 blogs per persoon.  Zo komt het dat wij ons vaak (last minute)een versuffing zitten te schrijven, om maar aan die 24 blogs te komen. Zelfs in het weekend en soms tot diep in de nacht. En als Barbara geen tijd heeft vanwege haar drukke baan, doe ik het in mijn eentje. Uiteindelijk doen we dit allebei vrijwillig, naast onze drukke baan, gezin en ik mijn mantelzorg. We roeien momenteel letterlijk en figuurlijk met de riemen die we hebben. Jullie zullen dus gewoon – vrijwel dagelijks – blogs van mij tegen komen. Alleen niet meer elke week over mijn vader.

Mijn vader gaat momenteel weer een stuk achteruit. Toch hebben mijn zussen en ik besloten om  – zo lang als wij kunnen – thuis voor hem te blijven zorgen. Dat gaat momenteel nog wel maar het wordt wel een stuk zwaarder. Erover schrijven vind ik steeds lastiger worden. Ten eerste schrijf ik natuurlijk al twee jaar lang “Als mijn vader’s’. Elke donderdag om 12 uur ruim 500 woorden over de zorg voor hem. We hebben al zoveel meegemaakt en beschreven, dat een onderwerp bedenken niet echt gemakkelijk meer is.

Ten tweede gebeurt er in deze fase bijna dagelijks wel iets. Leuke dingen maar ook echt trieste en hele zorgelijke dingen. Te veel en te snel om alles op te schrijven. Ik kan het soms nauwelijks bijhouden en soms hou ik het liever voor mezelf. Ik laat het hier dus even bij en meld me wel weer, zodra ik er de zin en het nut weer van in zie. Of als er iets drastisch veranderd in de situatie van mijn vader. Voorlopig zitten jullie goed bij de mooie, ontroerende en leerzame ervaringsverhalen van Dyezzie, Agnes, Marlies, Ingrid, Fatos en Gerdien, die allemaal over de zorg voor een ouder met (een vorm) van dementie schrijven.

Dank dat jullie de ruim 100 ‘Als mijn vader blogs’ de afgelopen twee jaar zo massaal likete en zelfs deelde. Dat doet een mantelzorgend mensje ongelooflijk goed! Delen helpt, zegt mijn mantelzorg-soulsister Agnes altijd. Dat is ook echt zo. Niks fijner dan je zorgen van je af te schrijven en te kunnen delen met zoveel mensen die in het zelfde schuitje zitten of interesse hebben in jouw persoonlijke verhaal.

Mocht je dit nou lezen lezen en denken: Ik zou het team van Mantelzorgelijk best wel willen helpen met redactie/blog of andere werkzaamheden? Wil je jouw persoonlijke mantelzorg verhaal bij ons vertellen? Stuur dan even een mailtje naar info@mantelzorgelijk.nl. We kunnen echt alle hulp gebruiken!