Sombere vooruitzichten

Terwijl ik net dit blog begin te typen, gaat mijn telefoon: verpleegkundige van de afdeling geeft door dat er opnieuw een medewerker positief is getest, en omdat mijn eega geen klachten heeft, wordt hij alleen dinsdag getest,  waarvan woensdag de uitslag.

De vorige keer sloot de afdeling gelijk de deuren, nu gelukkig niet.

De activiteiten en bezoek kunnen “gewoon” doorgaan, uiteraard met mondkapje voor personeel en bezoek.

Bewoners alleen indien zij dit zelf wensen.

Mijn eega is net een beetje bijgekomen van zijn longontsteking.

De hele vorige week had hij daar nog de naweeën van: snel moe.

De herensoos liet hij zelfs ook passeren.

Ik had al zo’n vermoeden daarvan, zag hoe hij eraan toe was na de natuuractiviteit, en toen ik hem vroeg of hij wel naar de herensoos wilde, zei hij: “Zie ik ernaar uit dat ik dat zou willen?”

Nee dus, en daarom stelde ik ook die vraag.

Zelf zal hij het niet bij voorbaat zeggen, weet ik, ook omdat hij zijn agenda niet kent.

Er is afhaalchinees besteld, en daarvan wil hij graag eten, nadat hij eerst nog gecheckt had of het echt van de Chinees kwam, wat het geval was, want anders had hij ervoor bedankt.

Zowaar mag ik ook een bordje mee-eten, dus dat is leuk.

Het personeel had eerst samen gegeten, zag ik, en daarna zijn de bewoners aan de beurt.

Er is van alles wat, en mijn eega neemt een eerste hap.

Dan klaagt hij erover dat het niet warm is, wat niet vreemd is als het eten er al langer ligt en het niet nog even wordt opgewarmd voor de bewoners.

Ik ben op zo’n moment dan weer blij dat ik erbij ben en dat voor hem kan regelen.

De bordjes zijn bescheiden gevuld, en mijn eega lust nóg wel een bordje, en ook dat regel ik voor hem.

Als ik er niet was geweest, dan had hij waarschijnlijk een aardige tijd met zijn koude maaltijd voor zich moeten zitten, voor er iemand van het personeel zou komen kijken of alles wel goed was, want ik zie nu hoe dat gaat.

Mijn eega zou in ieder geval geen koud eten gaan eten, dat weet ik wel. Gelukkig ook maar dat hij dat niet zou doen.

En of het tweede bordje er zou zijn gekomen, is ook de vraag, want hij zal dat zelf niet gauw aangeven.

Donderdag voelt hij zich iets beter, net op het moment dat we bericht krijgen dat zijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis, ook met een longontsteking, die in de thuissituatie niet verbeterde.

Uiteraard maakt mijn eega zich daar zorgen over.

Hij probeert haar de daarop volgende dagen te bellen, maar ze neemt haar telefoon niet op.

Voor zover mogelijk probeer ik hem gerust te stellen, met te zeggen dat hij zondag met familiebezoek vast meer zal horen over hoe het met haar gaat.

Ik vind hem weer erg depressief, en daar praten we samen over, al is het elke keer dezelfde cirkel: van zijn conditie die niet verder verbetert, en het niet kunnen accepteren van zijn situatie, waar ik ook geen oplossing voor heb, helaas; was het maar waar.

Een gesprek met maatschappelijk werk of geestelijk verzorger wil hij niet, en dat begrijp ik ook wel, omdat ook zij zijn situatie niet kunnen veranderen.

In theorie weet hij wel dat hij anders tegen dingen aan moet gaan kijken, maar in de uitvoering daarvan duikt hij in de mist; een mist die steeds dikker wordt.

Ik voel mij na zo’n gesprek bekaf en moedeloos, omdat ik ook geen uitweg zie.

Veel dingen zijn op te lossen, maar deze situatie niet..