Smaad en laster #opinie

Afgelopen week werd ik opgeschrikt door een wel heel schrijnend verhaal van een moeder met een zorgintensief kind.
Haar hele verhaal heeft zij gepubliceerd op Facebook en de reacties liegen er niet om.
Schrijnend om te lezen dat haar kind al vaker had aangegeven dat het uit de hand zou lopen bij de zorginstelling en nog schrijnender dat de hulpverleners liegen en bedriegen.
Haar verhaal is overigens hier te lezen.

Als ouder geef je je kind in handen van hulpverleners waarvan je mag verwachten dat die op een goede manier met je kind omgaan en toch bereiken ons steeds verhalen dat die kinderen juist daar helemaal niet goed behandeld worden.
Ik vind al die verhalen zo erg dat ik mij afvraag of een diploma voldoende is om hulp te verlenen aan jonge mensen.

Daar komt nog eens bij dat die instellingen vaak dreigen met smaad en laster. Waag het om het openbaar te maken, anders zwaait er wat.
Maar hoe zit het dan met onze vrijheid van meningsuiting?
Als iemand vindt dat bijvoorbeeld zijn of haar kind helemaal niet goed geholpen wordt, dit keer op keer bespreekbaar probeert te maken en de instelling doet er niets aan, is het dan niet logisch dat er over geschreven gaat worden? Is het juist niet goed dat dit soort verhalen openbaar worden gemaakt?
En ik vraag mij dan ook af hoeveel mensen zich geïntimideerd voelen door zo’n instelling.
Hoeveel verhalen lezen wij niet op het wereldwijde web of in de krant?
Bovendien, als een instelling al dreigt met smaad en laster kun je je ook afvragen waarom ze dat doen? Hebben ze wat te verbergen dat ze dit roepen? Blijkbaar want als je als instelling integer en transparant handelt zou je je hier helemaal niet druk over hoeven te maken.
De grens tussen je mening uiten en het plegen van smaad en laster is een vage als je het mij vraagt.
Maar je kunt, als je je best doet, toch jouw verhaal openbaar maken. Dit kun je dan doen zonder de instelling bij naam te noemen. Dat heeft de moeder in dit verhaal overigens goed gedaan. Laat haar een voorbeeld zijn voor al die andere ouders en mantelzorgers.

Ik impliceer niet dat alle zorginstellingen slecht zijn of geen capabele mensen in dienst hebben. Integendeel, ik vertrouw erop dat het merendeel van de instellingen goed werk leveren.
Maar die rotte appels? Die mogen op een correcte manier aan de schandpaal. Ook daar ligt een taak van ons, mantelzorgers.