Slikken..

Vrijdag thuis geeft hij over na een klein kopje koffie.

In de zorginstelling drinkt hij helemaal geen koffie meer, al langere tijd niet.

Zaterdag gaan we met een oud collega en diens vrouw pannenkoeken eten en ik hoop dat hij niet misselijk wordt, maar dat verloopt allemaal goed, gelukkig, en het is erg gezellig.

Maandag bij thuiskomst na mijn wandeling, zie ik een gemiste oproep op mijn vaste toestel en daarna een mail van de fysiotherapeut van de zorginstelling. dat ze mij niet kon bereiken.

Zucht. Iedereen daar weet toch dat ik ook een mobiel nummer heb?

Ze vraagt mij haar de volgende dag tussen 16.30u en 17.00u terug te bellen.

Meestal ben ik “gehoorzaam”, maar nu even niet, en ik mail haar dat ze mij mobiel kan bellen en geef haar mijn nummer.

Maandagavond belt mijn eega mij op en meldt dat “het heel erg is”; meer komt er niet uit hem.

De volgende morgen heeft hij het nergens over en als ik dit later check bij de verpleging, hebben ze geen idee wat er aan de hand moet zijn geweest.

Zelf heeft hij het ook nergens meer over.

We gaan een heel eind de duinen in samen, want de natuuractiviteit ligt in verband met vakantie stil.

Na het eten is hij toch weer misselijk. Eerst moet hij heel erg hoesten, vervolgens stroomt er vocht uit zijn neus en mond, en niet zo’n klein beetje ook.

Dit zie ik niet voor het eerst bij hem, na het eten, en ik meld het nog maar eens bij de verpleging.

Het maakt hem heel erg down, hij ziet niets meer positief.

Zijn hart breekt, zegt hij, en het mijne breekt daarbij ook.

Verpleging wacht nog steeds op uitslag van het bloedonderzoek, en wil aanvraag doen voor vervolgonderzoek, waarbij gedacht wordt aan slikproblemen.

Hij had dat ook na de hersenbloeding, waardoor hij twee maanden sondevoeding heeft gehad.

Naar dit punt willen we zeker niet terug, maar verpleging ook niet.

Mogelijk kan er dan verdikkingsmiddel gebruikt worden, waardoor hij zich minder makkelijk verslikt.

Donderdag belt de fysiotherapeut en zegt dat ze dacht dat ik haar zou bellen.

Ik zeg niks, en dan steekt ze van wal.

Er kan geen gordel op de transferrolstoel worden gezet, en geen bandje tegen het wegglijden van zijn linkervoet.

Pffff. Ik protesteer. Voor de technische dienst is het een fluitje van een cent, en de kosten zijn het ook niet direct.

Nee, dat weet zij ook, maar ze moeten alle uitgaven verantwoorden en omdat de rolstoel niet van de zorginstelling is, kunnen ze dit niet regelen.

Niet te geloven. Ik zeg dat zij de middelen en en de mogelijkheden hebben en dat ik zelf de kosten wel betaal.

Ze gaat overleggen met de ergotherapeut.

Ik wacht maar weer af. Ik heb mijn best gedaan.

Mijn eega is nog steeds down. Als ik tegenover hem zit, zegt hij: “Je bent zo mooi, en dan ga je mij verliezen..”.

Ik check bij hem of hij het over de dood heeft, en dit bevestigt hij.

Zijn algehele achteruitgang veroorzaakt deze angst bij hem.

Ik durf er niet goed over door te praten met hem, wil hem niet nog meer van streek maken, en zelf lijkt hij ook niet die behoefte te hebben, want hij blijft verder stil.

Vrijdag rond lunchtijd word ik opgebeld door de afdeling, omdat hij een lichte aanval heeft gehad, maar hij voelt zich verder goed, dus hij kan toch met de taxi een paar uurtjes naar huis.

Als hij met de taxi arriveert, zie ik dat hij nog erger scheef hangt in de rolstoel dan anders, en zijn verlamde linkerarm hangt omlaag buiten de stoel.

De chauffeur wil hem langs een “paal” wurmen, in de taxi, weet even niet hoe ik het anders moet noemen, en mijn eega kermt van de pijn. Ik waarschuw de chauffeur dat hij niet door kan douwen, dat zijn arm eerst binnen de stoel moet, wat ik dan doe, en hij verontschuldigt zich dat hij niet aan zijn arm wilde komen om hem geen pijn te doen.

Nee, lekker dan, doordouwen zo doet juist pijn.

De chauffeurs kunnen een taxi rijden, maar daar is dan meestal ook alles mee gezegd.