Samen naar mijn zus…en roken blijft..

We gaan samen mijn zus in het ziekenhuis bezoeken.

Dat betekent eerst op de fiets naar Zandvoort en vandaaruit samen met de rolstoeltaxi naar Amsterdam.

Ondertussen had ik de ophaaltijd nog een half uur opgeschoven, er rekening mee houdend dat de taxi meestal laat is met ophalen en juist vroeg met weer terugbrengen, want dat is wat de ervaringen ondertussen geleerd hebben.

Eenmaal in het ziekenhuis zijn we ook niet zomaar op de afdeling, dat kost ook nog tijd, waar ik rekening mee moet houden.

De taxi arriveert inderdaad laat, maar gelukkig hoeven er geen andere mensen opgehaald of weggebracht worden, dus we rijden rechtstreeks door.

Eenmaal daar, op de afdeling, treffen we een lege kamer aan.

Waar is mijn zus?

Als ik navraag doe, blijkt dat ze op dit moment een scan krijgt, die onverwachts ingepland moest worden.

Ik hoop dat we haar nog wel zien voor we weer opgehaald worden door de taxi.

Maar goed dat ik de ophaaltijd gerekt had.

Een kleine drie kwartier later wordt mijn zus de kamer ingereden, met bed en al.

Ik moet mijn echtgenoot daarvoor eerst uit de kamer rijden, want anders kunnen ze met het bed de draai niet maken.

Mijn zus slaapt, en blijft slapen, maar dat hadden we van te voren al ingecalculeerd.

Het grijpt mijn echtgenoot wel aan om zijn schoonzus zo te zien.

De taxi komt ons inderdaad vroeg ophalen, maar we hebben toch een tijd bij mijn zus kunnen zitten.

Eenmaal terug in de zorginstelling wil hij een sigaret roken.

Hij vertelt toch af en toe te willen roken, maar dan als ik er bij ben, zodat het aantal beperkt blijft.

Hij heeft er ook over gesproken met de zorg, die het goedbedoeld eerder aanmoedigen dan afraden, omdat hij van die paar sigaretjes geniet.

Als hij weer terug op zijn kamer is, na het roken, zegt hij opeens dat hij een epileptische aanval krijgt.

Normaal drukt hij dan zelf op zijn alarm, maar nu heb ik de alarmerende functie blijkbaar, want hij drukt er niet op, dus doe ik dat voor hem.

De zorg is net op de kamer naast ons aan het helpen, dus ik hoop dat ze toch snel komen, en anders ga ik wel op die deur kloppen.

Gelukkig komt er snel iemand. Het is een zware aanval en hij raakt buiten bewustzijn.

Hij komt er ook niet zomaar uit.

Daarna valt hij in slaap en hij blijft ook slapen.

De zorg gaat hem in bed doen en ik ga maar naar huis.

Ik zeg hem gedag, al zal hij het waarschijnlijk niet horen.

De volgende ochtend belt hij mij op. Hij wist niets van de aanval die hij had gehad, dat “moest” de zorg hem vertellen.

We praten even over mijn zus, dat het hem zo geraakt had.

Ze is hem dierbaar, ze zijn lotgenoten door de hersenbloedingen, en hij is bang er zelf ook nog eentje overheen te krijgen, want hoe zal hij er dan aan toe zijn?

Hij is in tranen, en wat moeilijk nu dat ik niet bij hem ben, maar dit via de telefoon moet horen.

Ik bel de zorg op, en ze vertellen al met hem gepraat te hebben over alles wat er momenteel speelt.

Het wordt ook even “zoeken” naar een balans met het oog op de bezoekjes aan mijn zus, want ik wil niet dat het ten koste gaat van hemzelf. Van de andere kant wil ik hem er wel bij betrekken en wil hij er zelf ook bij betrokken worden.

Als het aan hem ligt, wil hij om de week meegaan, maar dat lijkt mij echt teveel.

Het grijpt mij ook allemaal aan: twee mensen die mij dierbaar zijn met soortgelijk letsel, en ik zit ertussen.

De week erop sla ik zelf een keertje over, want op “mijn” bezoekdag wordt zij geopereerd.

Hopelijk zal dat haar situatie verbeteren.

Als ik dinsdag bij hem ben, wil hij een sigaretje roken.

Er staat zoals vaker veel wind en zijn sigaretje brandt te snel naar zijn zin op, dus hij wil er later nog eentje roken.

Hij wil echter niet dat zijn voormalige “rookmaatje” erachter komt dat hij weer begonnen is, maar hij zal het er toch op moeten wagen, zegt hij..