Rouw

De laatste paar dagen ben ik niet te genieten, ben snel geïrriteerd en kan zo van het een op het andere moment boos zijn om alles en op bijna iedereen. Het liefst zou ik een week lang mijn bed induiken en slapen, want dat is ook naatje: veel wakker en dan duurt de nacht lang…

Ik zit mijzelf in de weg en zit me te bedenken waar dit opeens zo heftig vandaan kan komen. Ik ben zo goed en zo kwaad als het soms ging, toch vrij krachtig door deze periode na het overlijden van mijn vader gekomen met oprecht zin in deze nieuwe fase van mijn leven.  Die zin is er nog steeds hoor, het is nou niet zo dat ik in een depressie ben beland maar deze dagen heb ik er even geen zin aan.

Hier op mijn eigen plek zonder mijn vader zijn mijn dagen uiteraard totaal anders; naast mijn werk hoef ik mij nergens om te bekommeren, niet gelogen: dat geeft enorm veel rust, misschien wel juist teveel en ben ik dat niet gewend? De kopzorgen rondom mijn mantelzorgperiode mis ik totaal niet, het eeuwige gevoel van gejaagdheid, angst etc. kan ik missen als kiespijn maar het zorgen voor zijn welzijn dat is wat ik wel mis. Dat besef ik mij hier in m’n seniorenflatje steeds meer… En daar zit het hem in vermoed ik zelf.

Als ik thuis op mijn balkon zit zie ik een jonge vrouw een oudere dame in de auto helpen , de vader en dochter voorbijkomen om naar het parkje te gaan, de zoon van de benedenbuurvrouw die boodschappen komt brengen, dat zijn momenten waar ik mijn eigen ouders mis en vooral m’n vader waarmee ik al die jaren het huis heb gedeeld. Dan mis ik samen… Want al was (ben) ik vrijgezel, alleenstaand ben ik jarenlang niet geweest.

Echt alleen ben ik niet gelukkig, heb mijn mensen om mij heen die mij dierbaar zijn. Het zijn er niet zo gek veel maar die er zijn heb ik lief. Nu ik de vrijheid heb om te gaan en te staan waar ik wil, sla ik toch geregeld nog een uitnodiging af want gek genoeg hou ik er ook erg van om  gewoon lekker thuis te zijn. Niet al mijn “zorgeloze” uren hoeven opgevuld te worden door op stap te gaan, daar zou ik ook weer het heen-en-weer van krijgen 😉

Ach, en nu terwijl ik mijn blog aan het typen ben bedenk ik me dat het allemaal zo raar nog niet is, er is zoveel gebeurd in al die jaren. En dan de periode na het overlijden, de stress of ik op straat kwam te staan, het opruimen/afsluiten van het ouderlijk huis. En nu rust: dat geeft ruimte in je hoofd om plaats te maken om alles nog eens te overpeinzen.. Heb ik er goed aan gedaan? Heeft het mantelzorgen mij ook veel gegeven? Jazeker! Een sterke band met mijn vader, de mooie momenten en fijne herinneringen.

En niet te vergeten: Mantelzorgelijk! Zonder jullie zou het een stuk eenzamer hebben gevoeld, zonder jullie had ik niet altijd geweten wat te moeten doen, zonder jullie had ik mijn zorgen nooit gedeeld. Voor jullie blijf ik voorlopig nog wel “hangen” hier, wil de dag niet missen dat we proosten op een fatsoenlijk beleid voor de mantelzorger!