Als je je bloemkool niet kon zien, dan zou je die waarschijnlijk ook niet eten. Lees hier waar het “Rood serviesgoed onderzoek” over gaat.
Biopsychologe Alice Cronin-Golomb en haar onderzoekspartners van Boston University kwamen met het idee voor een “Rood serviesgoed” onderzoek. Ze wilden bekijken of ouderen in een vergevorderde stadium van de ziekte van Alzheimer meer zouden eten van rode borden dan van witte.
Het verplegend personeel van verzorgingshuizen klaagt vaak dat Alzheimer patiënten hun bord nooit leegeten, zelfs als ze daartoe worden aangemoedigd. 40 procent van mensen met vergevorderde Alzheimer's raakt een ongezond aantal kilo's kwijt. Aanvankelijk werd er gezegd dat depressie, het zich niet kunnen concentreren op meer dan een soort voedsel en het onvermogen om zelfstandig te eten de oorzaak van gewichtsverlies is. Cronin-Golomb en haar collega's kozen voor een andere invalshoek. Ze dachten dat dit gedrag mogelijk verklaard kan worden door de visueel-cognitieve gebreken die de ziekte van Alzheimer veroorzaakt. Alzheimer patiënten kunnen visuele data, zoals contrast en diepte, niet meer zo goed verwerken als andere ouderen.
Daarom testte het onderzoeksteam de voedselinname van mensen met gevorderde Alzheimer's met gewone witte borden en met fel rode borden. Waar ze toen achter kwamen was verbazingwekkend: patiënten die van rode borden aten consumeerden meer voedsel dan mensen die van witte borden aten.
Sinds deze bevindingen naar buiten werden gebracht in 2004, zijn sommige verzorgingshuizen standaard rode borden gaan gebruiken. Sommige bedrijven verkopen zelfs speciale rode borden voor mensen met visuele beperkingen.
Veel wetenschappers zoeken naar medicijnen om degeneratieve cognitieve aandoeningen, zoals de ziekte van Alzheimer en Parkinson, te behandelen. Cronin-Golomb richtte zich op het zoeken naar visuele hulpmiddelen die de levenskwaliteit van de patiënt kan verbeteren. Door mensen met Alzheimer of Parkinson te helpen met hun visuele perceptie, kan hun geestelijk functioneren daadwerkelijk verbeteren.
Een vraag aan de onderzoekers: als de informatie die via hun ogen naar hun hersenen gaat al gedegradeerd is, hoe kun je dan van hen verwachten dat ze daar nog iets mee doen?
“Als we de snelheid waarmee ze die informatie in hun hoofd krijgen verbeteren, dan hebben ze meer kans om het zich te herinneren. We kunnen bijvoorbeeld de snelheid waarmee ze lezen verbeteren door simpelweg te verbeteren wat ze zien.
Het is algemeen bekend dat geheugenproblemen verband houden met de ziekte van Alzheimer, maar veel mensen realiseren zich niet dat problemen met het gezichtsvermogen deze patiënten net zo kunnen kwellen als hun mentale uitdagingen.
Cronin-Golomb en haar team onderwerpen de “proefkonijnen” aan een grote reeks testen om vast te stellen wat hun visuele capaciteiten zijn: visuele psychofysische onderzoeken om naar contrastgevoeligheid, onderscheid maken tussen kleuren en dieptewaarneming te kijken. Neuropsychologische testen om objectherkenning, het lezen van woorden, gezichtsherkenning en patroonvoltooiing te onderzoeken. Tenslotte werden er testen gedaan om vast te stellen of de deelnemers beter presteren met gebruik van visuele hulpmiddelen, zoals maatbekers met grote letters. Zodra de onderzoekers erachter zijn wat de vaardigheden van elke deelnemer zijn, kunnen ze bepalen hoe verschillende hulpmiddelen de visuele perceptie van een patiënt kunnen verbeteren.
Een van de experimenten binnen het onderzoek was een test waarbij de deelnemers uit verschillende grijsgekleurde pillen moesten kiezen, om te zien welke kleur ze het gemakkelijkst onderscheiden. Ouderen moeten vaak meerdere pillen per dag slikken, maar de fabrikanten houden vrijwel nooit rekening met problemen met het gezichtsvermogen bij het kiezen van de kleur van de pillen. De onderzoekers ontdekten dat als de pillen de juiste kleur grijs waren, de patiënten hun pillen gemakkelijker konden vinden.
De onderzoekers deelden hun informatie wat betreft visuele hulpmiddelen ook met de verschillende verzorgers en mantelzorgers. Een van de onderzoekers herinnert zich iets dat een mantelzorger hem vertelde: “Een vrouw kwam naar me toe en zei dat haar moeder een week geleden in de keuken melk in een kop probeerde te schenken. De kop was wit, de melk was wit en het aanrecht was wit. De melk kwam overal terecht, behalve in de kop. Toen de dochter haar moeder een tijdje had gadegeslagen, viel het kwartje en begreep ze dat haar moeder een probleem met haar gezichtsvermogen had. Toen ze haar moeder een andere kleur kop gaf, schonk ze de melk daar zonder morsen in.” “Het is een goed gevoel als je advies kunt geven waar mensen echt iets aan hebben. Het is geen zaak van levensbelang, we komen niet met een oplossing voor de ziekte van Alzheimer, maar we helpen mensen met dingen in hun dagelijks leven.”
Alice Cronin-Golomb's doel is om haar bevindingen aan anderen over te brengen en hen te trainen. Haar drijfveer is haar enorme respect voor ouderen. Sommige mensen stigmatiseren ziektes als Alzheimer's en Parkinson en benaderen ze met een gevoel van angst, onvermogen en onzekerheid. Alice Cronin-Golomb schat ouderen op hun waarde en ziet hen als waardevolle, vitale personen die respect verdienen.
Er is ook wat kritiek op dit onderzoek, sommige mensen zeggen dat de kleur rood op demente mensen als 'gevaar' kan overkomen. Wellicht kunnen verzorgers met kleuren experimenteren om te zien welke kleur voor de individuele persoon werkt, en of een andere kleur servies het leven daadwerkelijk een beetje gemakkelijker maakt.
Dit bericht heeft 0 reacties