In de repeat stand #dementie #alsmijnvader

We hebben de afgelopen jaren behoorlijk veel geleerd als het aankomt op omgaan met een vader met dementie. Was het makkelijk? Nee, maar door schade en schande leert men. 

Alzheimer Nederland heeft afgelopen week dit lijstje geplaatst. Zes tips hoe je omgaat met iemand met dementie.  Goeie zaak want bij de zorg van een dierbare wil je de dementie nog wel eens – ongemerkt en onbedoeld – over het hoofd zien. Het is en blijft tenslotte ook de dierbare die je vroeger zo goed kende..

Punt 1 gaat me gemakkelijk af. Ik lees alles wat ik maar kan over dementie en deel het zo vaak als mogelijk met mijn zussen. Kennis is macht per slot van rekening. Punt 2 en 4 zijn ook prima te doen, wat mij betreft. M’n zussen en ik leggen de lat steeds minder hoog als het op papa’s kunnen aankomt en we stellen niet meer dan een vraag per keer. Zo maken we het voor onszelf en voor papa niet moeilijker dan het is.  Maar met de overige punten ga ik helaas  – nog steeds – af en toe de mist in. Meegaan in een gesprek, geduldig blijven en de lichaamstaal liggen op die momenten verdraaid dicht bij elkaar.

Papa gaat steeds vaker in de’ repeat stand’, zoals wij het noemen. In een half uur kan hij – werkelijk waar – zo maar een keer of tien hetzelfde vragen. Ik weet echt wel dat hij het niet kan helpen maar na de vierde keer dezelfde vraag en een zelfde antwoord gaat het sommige dagen toch een beetje jeuken. Neem onze wekelijkse boodschappen ritjes naar Muiden. Nog voor we vertrokken zijn begint hij al.

Het is zaterdagochtend 06.45 uur als mijn telefoon voor het eerst gaat. Ik heb mijn naam nog niet gezegd of ik hoor: “Mallijn, ben jij het? Welke dag is het vandaag? Nog slaapdronken geef ik antwoord dat het zaterdag is. “Oh, dat dacht ik al op de krant gezien te hebben. Gaan we nog?” Papa bedoelt of we nog samen boodschappen gaan doen. Ik vertel hem dat ik hem om 11 uur kom halen, we hangen op en ik slaap snel weer in. Nog geen 10 minuten laten word ik weer wakker van m’n telefoon. M’n eerste gedachte is dat ik me verslapen heb en ik neem dus snel op. “Hey Mallijn, ben jij het?” roept papa vrolijk voor ik kan zeggen met wie hij spreekt. “Ik vroeg me af of het vandaag zaterdag is en of we dan nog naar de Maxis gaan.” Weer leg ik het uit en papa hangt op. Ik bedenk dat ik nu ook wel kan opstaan en terwijl ik onder de douche sta, belt papa alweer. Dat gebeurt voor elven nog 5 keer…

Staand voor het stoplicht, voor we het dorp uitrijden: “Ligt die spoorbrug nou nog niet op z’n plaats? Papa doelt dan op de spoorburg over de A1 , die een paar maanden geleden met veel tamtam is geopend en dat leg ik hem geduldig uit. Als we optrekken en dichter bij de brug komen vraagt hij het weer. “Ligt die spoorbrug nou nog niet op zijn plaats?”  Ik vertel hem weer dat dit de juiste plek is maar nog voor ik klaar ben, heeft hij de vraag opnieuw gesteld. Ik rij snel weg van de spoorbrug.

In de supermarkt lopen we onze vaste route, die begint bij de groente en fruitafdeling. Papa vraagt meteen of ik al een brood voor hem heb gepakt. Ik vertel dat we nog niet bij die afdeling zijn. Terwijl ik mijn fruit en groenten pak, zie ik hem onrustig in zijn tas kijken en als ik bij hem terug kom, vraagt hij meteen: “Heb je al een brood voor me gepakt?” Ik zeg dat we eerst nog naar de vleeswaren-afdeling gaan. Als ik dan zijn lijstje op die afdeling afwikkel, graait hij weer – bijna paniekerig – in zijn tas en roept: “Je vergeet mijn brood toch niet, Mallijn?“. Ik sla de kaas afdeling maar over en loop linea recta naar het brood. Beter, want anders….

Bij de kassa is het ook elke week hetzelfde liedje. Papa wil altijd dat mijn boodschappen als eerste op de band gaan zodat hij me kan helpen. En terwijl ik dan bij die drukke kassa mijn boodschappen sta uit te laden, is hij alleen maar zenuwachtig bezig om zijn pinpas uit zijn portemonnee te halen. Papa krijgt moeite met afrekenen, dus doe ik dat normaal gesproken voor hem. Nog voor we aan de beurt zijn, pakt hij zijn pinpas al en vraagt:” Geef ik die pas nu aan haar?“, doelend op de caissière. Ik leg uit dat ik dat beter voor hem kan doen maar dat ik eerst mijn eigen boodschappen zal betalen. Papa is op dat moment alleen nog maar gefocust op de pinpas en vraagt weer of hij de caissière de pinpas al kan geven. Ik leg het nogmaals uit en reken zelf snel af. En terwijl ik mijn eigen pinpas opberg, zie ik dat hij zijn bonuskaart met zijn pinpas aan de caissière geeft..

In een paar uur een overkill aan zijn zelfde vragen.. Ik weet echt wel dat hij er niets aan kan doen maar het is zo niet mijn vader! Op zulke ochtenden voel ik me boos, geïrriteerd, gefrustreerd maar vooral machteloos. Ik zou zo graag willen dat die repeat stand opgeheven kon worden! Opgefokt, bekaf en met klotsende oksels loop ik met hem de supermarkt uit en dan hoop ik zo dat hij er niets van merkt…

Ik moet mezelf dan echt vermannen om niet geïrriteerd te reageren.