Quarantaine

De vermoeidheid heeft mijn hele lichaam bezet. Ik voel het als ik laat uit mijn bed kruip (komt ook door de wekenlange nekpijn). Ik maak snel een warme custard vla en doe er wat kersen

bij. Ook het Peruaanse kipgerecht dat manlief had gemaakt neem ik mee maar eerst door de blender. De zon schijnt prachtig dus snel gaan voor het verdwijnt. Hij heeft gelukkig al een lekkere soep op en de verzorgster rijdt hem naar me toe. We mogen nog steeds niet in de woonkamer uit voorzorg.

Het nieuwe (ab)normaal?

Het is bijna het nieuwe normaal. Ik meld me aan, vul alle velden in en ga op het gekozen tijdstip. Het is natuurlijk nodig maar helemaal niet normaal. Ik vraag me sterk af wanneer alles weer “normaal” wordt en of ik nog een zomer met papa in het bos

zal kunnen wandelen.

Op de deur van zijn buurvrouw staat “quarantaine” ze blijkt gisterenavond gevallen te zijn en haar arm gebroken. Omdat ze in het ziekenhuis is geweest moet ze in quarantaine vertelt de verzorgster die via papa’s kamer zich verontschuldigend weer naar buiten werkt. Ze gaan schoonmakend de kamer uit. Ook de verdieping lager is afgesloten vanwege besmettingen. Ik ben zo blij dat het redelijk gaat met papa. En desinfecteer tig keer onze handen.

Hij is helder en vrolijk en slaat zelfs mijn telefoon uit mijn handen. Zo leuk om zijn ondeugende blik te zien. Hij is er nog en groet de honden

in het bos en grinnikt (God mag weten waarom) af en toe.