Privacy #mamainhuis #mantelzorg

Eind mei brak mijn moeder haar enkel op verschillende plekken. Ze kwam in het gips en kreeg te horen: je mag niets belasten of bewegen. Wat een domper. In afwachting van de operatie trok mama bij me in – er was geen andere oplossing te bedenken. Ach, zeiden we. Een weekje logeren, dan komt de operatie. En daarna kan ze vast snel weer naar huis!

We regelden een rolstoel en haalden het logeerbed beneden. Mama kreeg een eigen hoek in de woonkamer. En ik werd haar 24-uurs-mantelzorger. Eten en drinken, wassen en plassen, bij bijna elke beweging heeft ze ondersteuning nodig. Dat was even flink wennen, voor alle betrokkenen! Nooit meer alleen, mama niet en wij niet. Maar we deden lief voor elkaar en vonden voor alles een oplossing. Als je weet dat het tijdelijk is, dan kun je een hoop hebben, toch?

Verplicht op bed

Mag ik op deze plek overigens melden dat mijn moeder een voorbeeldige, flexibele en bovenal goedgemutste patiënt is? Wat een geduld heeft ze. Humor, zelfrelativering en uithoudingsvermogen. En wat een bescheidenheid. Zelf zou ik na twee, maximaal drie dagen verplicht op bed helemaal gek worden. Niet bewegen! Geen moment voor mezelf! Mama ligt er al een hele poos langer, en ze houdt het vol. Met de situatie – en met mij.

En alles duurt een beetje langer dan verwacht. Na een week bedrusten (zij) en mantelzorgen (ik) vertrokken we vol goede moed naar het ziekenhuis. (Over de toestanden om je moeder in een rolstoel van bed naar de poli te krijgen, kan ik een apart artikel schrijven.) Eindelijk zouden we de operatiedatum te horen krijgen. Maar in de polikliniek liep het even anders. Na één knip in het gips zei de arts: “Dit wordt niks. We kunnen niet opereren, de voet en het been zijn nog veel te dik. Komt u over een week maar terug.”

Een beetje privésfeer

Tegenvaller. Voor mama, die écht wel toe is aan de volgende stap. Zij wil onder het mes – en dan werken aan herstel! En als ik eerlijk ben, ook voor mij. Want ook als je moeder een voorbeeldige gast is, ben ik na een dikke week non-stop in elkaars aanwezigheid toch wel toe aan een moment voor mezelf. Ik ben moe. Ik loop hopeloos achter met mijn werk. En ik wil ook wel eens ongemerkt in mijn neus kunnen peuteren.

En toen bedachten we de volgende oplossing. We hóeven elkaar niet elk moment van de dag te zien. Ik googelde en vond een mooie foto. Sprong in de auto en trok mijn pinpas. En een uurtje later waren we in het bezit van een prachtig kamerscherm. En deze constructie van een paar houten latjes levert ons allemaal – we zitten inmiddels op ruim twee weken samenwonen – een klein beetje privésfeer op.