Plezier op school #zorgintensiefkind

Veel plezier! Zei ik altijd tegen mijn dochters als ik ze naar school bracht. En dat zeg ik nog steeds. Bij de oudste, met een verstandelijke beperking en autisme, moest ik meestal voorkomen dat ze overvraagd werd. Ze ging op haar elfde (!) pas echt naar school: speciaal onderwijs voor zeer moeilijk lerenden. Daarvóór zat ze op een kinderdagcentrum. En dat valt niet onder onderwijs. 
Voor de jongste kozen we mijn oude openbare basisschool uit, waar veel ruimte was voor creativiteit en andere culturen. En omdat het een heel gezellige school is. Eigenlijk leek alles bij haar best vanzelf te gaan. Iedere ouderavond hoorde ik dat ze een voorbeeldige en rustige leerling was. Rapporten en grafiekjes met scores deden me niet zoveel: een blij kind was me meer waard. Ik verbaas me ook altijd over ouders die zo bezig zijn met welk niveau hun kind heeft en zou moeten hebben. Dat ze zoveel moeten en heftig bijspijkeren, trainen en gewapend met flesjes water en bananen op tafel hun Citotoetsen maken. Of dat de ouders zelf hoog opgeleid zijn en dat ook van hun kind verwachten. Die vlieger gaat niet altijd op, dat zie je wel bij ons. 
Maar goed: in groep 5 werden de leerprestaties van de jongste ineens benadrukt door school. In positieve zin, want de lerares opende het gesprek met ‘Ze is een kind is waar we later nog veel van zullen horen’. En dat ze voortaan extra uitdaging zou krijgen door middel van zogenaamd excellentie onderwijs: ‘Pittige Torens’. Dan mocht ze op de gang zelf aan opdrachten werken. Ze haalde, ondanks het feit dat haar vader die periode ernstig ziek was, een hoge score voor haar Cito toets. Dat had de leraar wel verwacht en hij adviseerde ons een tweetalig VWO of Gymnasium. Het werd het laatste, met als bijvak Chinees. 
In de eerste week van de Gymnasiumbrugklas sprak de mentor haar even apart. Ze had van de leraar in groep acht begrepen dat ze opgroeide met een meervoudig gehandicapte zus. En dat haar vader ook nog eens kankerpatiënt was. De mentor vroeg zich hardop af of ze haar zou moeten aanmerken als ‘Zorgleerling’, zodat ze regelmatig met een maatschappelijk werker kon spreken. En ze had zo mooi wijs en eerlijk geantwoord: ‘nee hoor, dat is niet nodig. Ik ervaar die dingen namelijk niet als een probleem’…

Mijn oudste dochter is zestien, gaat iedere dag blij naar haar ZMLK school en loopt stage op een sociale werkplaats. De ene keer schuift ze daar bankpasjes in een hoesje, de andere keer zet ze zeeppompjes op slot. En de jongste? Die is net dertien, zit alweer in 2 Gymnasium. Chinees (‘vond ik wel geinig maar heb ik nu wel weer gezien’) heeft plaats gemaakt voor Grieks en Spaans. Ze maakt lange dagen en moet ervoor werken. Geloof mij: ook op dit hoge niveau zijn er altijd kinderen die slimmer, beter en knapper zijn. Maar wat heeft ze een lol met haar klasgenoten.
Ik ben ontzettend trots op allebei mijn dochters. Hun papa is trouwens weer beter!
Iedere dag wens ik ze veel plezier op school. En dat gun ik ieder kind.