Pietje Onmogelijk

Toen we elkaar leerden kennen, nu vier jaar geleden, was je net je vrouw verloren en nog totaal ontredderd.
Er is een liedje over: “Je weet pas wat je mist, als ze er niet meer is”.

Haar overlijden kwam toch nog onverwacht, ondanks de slopende ziekte, en haar aanwezigheid in je leven was vanzelfsprekend geweest.

Ik kwam in je leven, en je koesterde mij als een dierbaar bezit.

Voor mij was dat eerst leuk, ongekend, maar al vrij gauw voelde het als claimgedrag.

Hoe meer jij mij claimde, des te meer ik wilde “ontsnappen”.

Voor jou kwam er rust in de “tent” toen we trouwden.

Voor mij begon het toen pas, eigenlijk.

Waar je eerst echt alles voor mij over had, mij op een ongevraagd voetstuk plaatste, alles deed om mij maar bij je te houden, hoefde je nu niet meer zo voorzichtig te zijn, want we waren immers getrouwd.

Ik leerde een andere kant van je kennen; een kant waar ik een glimp van had opgevangen, maar toch onderschatte.

Nadat je ziek werd, hersenletsel kreeg, leek de rem ook wel een beetje weg bij jou.

Je liet je veel makkelijker gaan in je boosheid.

Door mijn verleden, met een agressieve vader, en daarna nog een agressieve inmiddels ex-echtgenoot, nu dus wederom agressie in mijn leven.

Je weet van mijn gevoeligheid daarvoor, toch kan je daar geen respect meer voor opbrengen.

Ik moet maar opletten met wat ik doe of zeg, vertel je mij.

Denk je dat ik dat niet doe?

Je bent ook onberekenbaar; de ene keer kun je alles hebben, het volgende moment niets, en het is steeds iets anders, geen pijl op te trekken.

Doodmoe word ik ervan.

Binnenkort hebben we samen weer een gesprek met de maatschappelijk werkster.

De vorige keer hebben we een formulier meegekregen, waar we op kunnen schrijven wat we niet leuk vinden aan elkaar en hoe we dat anders zouden willen zien.

Ik heb vanochtend opgeschreven dat ik niet meer tegen je agressie kan, dat ik zou willen dat je daarvoor in therapie gaat.

Het is een laatste redmiddel, een laatste hulpmiddel voor onze relatie, want ik trek het niet meer.

We hebben er genoeg over gepraat samen, maar het verandert niet: of je uit je boos in woorden en/of gedrag, of je loopt weg, of je gaat mokken.

Een onweerswolk in en rond het huis.

Pietje Onmogelijk.