Patroon – gedicht door Metha
Haar stoel staat nog bij het raam
twee handen op een verschoten leuning
plukken nog steeds in het niets
het tapijt waar voeten rust vonden
is versleten, verbleekt en wel kleurrijker
dan het laatste mooie boeket rozen
haar schaterlach en ondeugende ogen
worden gevangen bij het sluiten van
de lange velours overgordijnen
die de grond net niet raken
langzaam draait zij zich om
en vraagt alsof er niets is gebeurd
“doe je de deur goed dicht ?”
hij vult de leegte door antwoord
te geven en sluit de deur
metha ©
Dit bericht heeft 0 reacties