Oud en Nieuw

Voorgaande jaren ging ik op de laatste dag van het jaar naar mijn eega in de zorginstelling, om samen het oude jaar uit te luiden en te klinken op het nieuwe jaar, en dat is dit jaar niet anders.

Ik zie er wel tegenop om na middernacht nog naar huis te fietsen, maar dat ging steeds goed, dus dat zal nu ook wel weer het geval zijn.

Het eerste jaar was ik nog niet “thuis” in de wereld van het reizen met de Regiorijder, en had ik mijn eega naar huis laten komen, maar toen moest hij om 20.00u met de laatste taxi naar de zorginstelling terug.

Wat was dat een afknapper.

Op het moment suprême ben je dan nog niet samen, dus toen ben ik om 20.00u achter de taxi aangefietst, maar dat maakte het wel omslachtig.

De jaarwisselingen daarna ging ik dus maar naar mijn eega.

Inmiddels ben ik zelf ook wat meer vertrouwd in de zorginstelling, ken ik de meeste medewerkers, en dat maakt het dan toch nog gezellig.

Halverwege de avond worden bewoners met aanhang “verzameld” in de huiskamer, om zo even tijd samen door te brengen, met een hapje en een drankje erbij.

Alle voorgaande jaren was ik de enige “aanhang” tot mijn verbazing, en dat is dit jaar ook het geval.

Ik weet “van horen zeggen” dat naarmate bewoners langer in de zorginstelling zijn, dat de aanhang het dan vaak meer af laat weten.

Ik probeer mij daar een voorstelling van te maken, van de diverse redenen, maar kom daar niet helemaal uit.

Als we een tijdje in de huiskamer hebben gezeten, haken verschillende bewoners af, gaan ze terug naar hun kamer, en sommigen gaan ook gewoon naar bed.

Er wordt muziek gedraaid van Celine Dion, en opeens krijgt mijn eega het te kwaad, want dat was de lievelingsmuziek van zijn overleden vrouw, zegt hij.

Dan wordt gekozen voor een oud liedje uit de Jordaan, maar ook dat kan mijn eega nu niet handelen.

We gaan maar gauw naar zijn kamer, ik zet de TV aan, en het muziekprogramma leidt de aandacht weer af.

Om 22.00u zit hij te gapen, en ik bedenk mij dat het nog een lange avond gaat worden, tot middernacht.

Ik vraag of hij soms naar bed wil, maar dat vindt hij niet nodig.

Buiten wordt er al veel vuurwerk afgestoken, en dat was vorige jaren niet het geval.

Na middernacht zal het dan nog wel erger worden daarmee, vrees ik.

Ik spreek mijn bezorgdheid daaromtrent uit richting mijn eega, en vraag hem voorzichtig of hij het goed vindt als ik eerder naar huis zou gaan.

Hij vindt dit heel logisch en deelt mijn bezorgdheid.

Ik kijk er van op eigenlijk, dat het samen zijn tot middernacht opeens niet meer “heilig” is, voor ons allebei niet.

Ik heb er gemengde gevoelens bij, maar realiseer mij dat dit duidelijk een gevolg is van het al langer gescheiden leven en het feit dat mijn eega de zorginstelling toch meer als “thuis” ervaart sinds zijn ziekenhuisopnames.

Alhoewel hij het er opeens ook over had gehad dat we op zijn kamer samen konden wonen, al moest er dan wel eerst één en ander aangepast worden, volgens hem.

Ik ga “mee” in wat er nu niet deugt, maar laat het samenwonen er buiten, want dat is onmogelijk.

Wat kan zijn brein toch allemaal bedenken..

Ik vertrek richting huis en hij kijkt niet eens om..

In mijn woonplaats is een vuurwerkverbod, maar dat is niet te merken, en ik moet een paar keer van mijn fiets stappen.

Ik ben toch blij als ik heelhuids thuis ben.

23.50u Belt mijn eega op, tot mijn verbazing. Hij was bezorgd of ik wel goed thuis gekomen was.

Ik vraag of hij al in bed ligt en of een medewerker soms heeft voorgesteld dat hij mij zou bellen.

Hij reageert beledigd, want natuurlijk denkt hij daar zelf om! Oké…oeps…

Hij wenst mij gelukkig Nieuwjaar, maar dat is het natuurlijk nog niet.

Ik stel voor om de tijd nog even “vol” te kletsen, waarop hij tegenwerpt dat dat niet gaat lukken, want waar moeten we het over hebben?

Ik vertel over mijn fietsavontuur door het vuurwerk, en zo halen we toch 0.00u.

Gelukkig Nieuwjaar…..