Onverwachte geschenken

Het volgende is een fragment uit Unexpected Gifts: My Journey with My Father’s Dementia.

Mijn vader, Reuben Soldinger, was bijna twee jaar ziek. Zijn geest was verward. Soms dacht hij dat hij in een hotel was in plaats van een verpleeghuis. Vaak herkende hij mijn moeder niet. Op sommige dagen dacht hij dat zijn zoon zijn broer was. Mijn vader was echter zo veel meer dan zijn vergeetachtigheid. Hij was slim. Hij behield zijn gevoel voor humor. Hij kon zich nog steeds over dingen verbazen. Hij bleef betrokken bij het leven.

Zijn verwarring kenmerkte zijn bestaan. Hij wist dat hij minstens de helft van de tijd in de war was en vroeg zich af wat hij eraan kon doen. Hij wachtte op de trein, hij probeerde zijn werk te doen of hij hield een toespraak. Verwarring was waar hij leefde. Hij wist niet hoe oud hij was, hij wist niet welk jaar het was of waar hij was, maar hij wist wel dat hij nog invloed kon hebben op dingen. Dat wist hij tot zijn laatste dagen.

Hij vervolgde zijn pad met zijn hart. Zijn verstand schermde hem niet langer af van gevoelens die hij niet onder ogen wilde zien. Elke emotie was uniek. Er zat waarheid in zijn interacties. Elk moment was nieuw, maar ook vol liefde, woede of angst, en hij moest er doorheen reizen.

Door deze reis met mijn vader ben ik veranderd. Ik bewandelde het pad van ‘in het moment leven’. Voordat hij ziek werd hadden mijn vader en ik een hele goeie relatie. Natuurlijk was onze relatie doorspekt met dramatische ruzies in mijn tienerjaren, miscommunicaties als volwassenen, wat meningsverschillen en soms een gebrek aan echt begrip, maar voor het overgrote deel was hij mijn voornaamste bron van steun en mijn liefdevolle gids die me leerde hoe ik in de wereld moest staan.

Onze relatie steunde, zoals de meeste relaties, op het verleden om elkaar te begrijpen. Toen deze informatie (het verleden dus) tijdens zijn ziekte steeds minder beschikbaar werd, kreeg ik de kans om hem anders te zien en te horen. De pijn en tragedie van dit alles waren er, maar ook het vermogen van het hart om lief te hebben, en het vermogen om zijn geest te zien en te horen. Zo werd het een weg met vele onverwachte geschenken.

Pappa veranderde. Hij groeide. Groeien gebeurt in het hele leven, zelfs aan het einde. Ik herkende zijn spirituele en emotionele veranderingen en stelde onderweg veel vragen. Hoe ga je om met iemand die niet binnen de sociale normen functioneert? Hoe zorg ik voor de behoeften van mijn dierbare ouder? En vooral, hoe kan ik hem begeleiden?

Het was een eer om mijn vader te vergezellen op deze reis. Dit stukje is een eerbetoon aan wie hij was als mens en een eerbetoon aan de groei die op elk moment in het leven plaatsvindt.

Dank je wel, pappa.

Door Eve Soldinger.