Onrustige tijd..

Zondag belt mijn echtgenoot om te zeggen dat zijn zoon hem toch heeft opgezocht, ondanks hun aanvaring rond de uitvaart van moeder/oma, en dat vind ik alleen maar goed.

Wat ik minder goed vind, en dat is nog zwak uitgedrukt, is de familiefoto die nu aan de wand prijkt bij hem op de kamer, vooral doordat ik er onverwachts mee word geconfronteerd en me daar geestelijk niet op had kunnen voorbereiden.

Mijn echtgenoot had er ook zijn twijfels over, zei hij, maar om andere redenen dan die ik heb.

Bij hem zijn zijn twijfels gericht op de toekomst, of zijn familie daadwerkelijk meer naar hem om gaat kijken dan ze tot nu toe hebben gedaan (niet).

Bij mij zijn het gevoelens over de tijd die achter ons ligt.

Hij verdedigt de foto met te zeggen dat die bij zijn moeder vandaan komt, en door zijn zoon meegenomen is.

Dat begrijp ik, maar de foto ook gelijk op laten hangen, gezien het verleden en de onzekere toekomst, vind ik persoonlijk wel wat te “enthousiast”, en voor mijzelf ronduit pijnlijk.

Mijn pijn lijkt hij niet in te kunnen voelen.

Als zijn moeder op zijn kamer was geweest en ik daags daarna kwam, stond de mok met de afbeelding van mijn eega en mij samen erop, steevast omgedraaid, zodat zij mijn gezicht niet hoefde te zien.

De mok heeft hij gekregen van een oud collega en diens vrouw.

Toen ik dat de eerste keer zag, die omgedraaide mok, kon ik nog denken dat de schoonmaakster dat per ongeluk had gedaan, al was dat niet eerder gebeurd, maar als de mok elke keer na haar bezoek omgedraaid staat, ja, dan is dat dus bewust gedaan.

Ik heb mijn echtgenoot daar nooit mee belast, en draaide de mok stilletjes weer om, maar nu doe ik hetzelfde met de foto aan de wand, en ik vertel hem dan ook maar over de mok, maar daar geeft hij eigenlijk geen reactie op.

Ik leg mijn eega uit dat deze foto aan de wand een ondermijnende uitwerking op mij heeft, in zijn kamer, die ik voor hem heb ingericht, die nu ook onze kamer is, en waar ik hem in mijn eentje naartoe heb moeten verhuizen..

Dat ik hier niet lekker op de bank kan zitten, met die foto boven mijn hoofd..

Omdat hij zijn eigen gemengde gevoelens heeft bij de foto aan de wand, vindt hij het goed dat ik de foto omgedraaid op het bed leg, zolang ik er ben.

Ik zoek nog even een verpleegkundige op, omdat het me toch erg heeft geraakt, meer dan ik zou verwachten, maar van de andere kant ook weer niet zo raar, en de verpleegkundige begrijpt mij volkomen; ook dat ik de foto omgedraaid op zijn bed heb gelegd.

Ik beloof dat ik de foto weer terug zal hangen als ik wegga, maar als het moment daar is, krijg ik dat toch niet voor elkaar, en ik leg er een excuusbriefje op..

Deze week bezoek ik ook weer mijn jongste zus, met wie het nog niet echt veel beter wil gaan, en er treden steeds complicaties op.

Ik heb dagelijks contact met mijn zwager.

Mijn echtgenoot leeft erg mee.

Vrijdag komt hij weer een paar uurtjes naar huis, en daarvoor heb ik nu zelf eten in huis gehaald om klaar te maken, en dat vindt hij goed, dus dat scheelt.