Omdenken

Ik heb al eerder geschreven dat manlief (emotioneel) zo afhankelijk van mij is. Dit uit zich in veel kleine en grotere dingen. Zo slaapt hij bijvoorbeeld niet als ik er niet ben. En zelfs als ik er wel ben, slaapt hij altijd met een “snuffel-shirtje”, een door mij gedragen T-shirt, zodat hij mijn geur dichtbij zich heeft.

Dit is begonnen in het ziekenhuis, direct na zijn herseninfarct. Hij was erg onrustig en werd alleen maar onrustiger toen ik die eerste dag aan het eind van het bezoekuur naar huis moest. De volgende dag gaf ik hem het shirt wat ik de dag daarvoor gedragen had. Hij werd gelijk rustig. Vanaf die dag nam ik steeds een vers gedragen shirtje voor hem mee.

Omdat Henk ’s nachts niet zonder mij kan zijn, en ik het zonder Henk ook maar ongezellig vind, zijn we sinds hij thuis kwam uit het revalidatiecentrum altijd samen geweest. Op 2 nachten na. De eerste keer lag Henk na een operatie in het Erasmus MC in Rotterdam. De 2^e keer mocht ik na een operatie zelf een nachtje in het Erasmus MC logeren. Zijn vertrouwde snuffel-shirtje hielp hem zo goed en zo kwaad als het ging door deze nachten heen.

Waar ik vroeger voor mijn werk nog wel eens een nachtje (en soms meer) van huis was, zocht ik na Henk’s herseninfarct altijd banen in de buurt, zonder ver-weg vestigingen. Dat ging jarenlang goed. Tot ik op 1 januari van dit jaar een andere baan kreeg bij een bedrijf dat een paar keer per jaar heidagen heeft, mét een overnachting.

Afgelopen week was het zo ver; 2 dagen IJmuiden met alle collega’s, inclusief overnachting, 2 dagen een vol programma. Dag 1 begon om 9 uur, en eindigde in de late uurtjes, dag 2 al om 8 uur. Wat nu?

Heen en weer rijden tussen Spijkenisse en IJmuiden zag ik niet zitten. En dus…. bedacht ik een slimme oplossing. Ik boekte voor Henk en mij samen een knusse zolderkamer in een hotelletje een paar kilometer verderop en liet Henk naar mij toe komen. Henk blij, ik rust.

Op woensdagavond pakte ik voor ons allebei een tas in. Donderdagochtend ging de wekker gruwelijk vroeg en reed ik om half 7 ’s ochtends Spijkenisse uit. Eerst 3 met mij carpoolende collega’s ophalen en daarna door naar IJmuiden. Henk stapte ’s middags rond een uurtje of 3 in de auto, reed op zijn gemakje naar het hotel toe en checkte daar voor ons samen in. Ik liet een deel van het avondprogramma aan mij voorbij gaan en was rond half 9 bij Henk in het hotel. Hij was dolblij mij te zien, want alleen in een vreemde omgeving was toch best spannend en ook wel een beetje eng. Vooral omdat het een oud, krakend pand was en er af en toe een vliegtuig op weg van of naar Amsterdam behoorlijk lag over kwam vliegen.

Onze kamer was klein, maar daardoor extra knus, en van alle gemakken voorzien. Er lag zelfs een boek, van Floortje Dessing vol verhalen over haar vele reizen, dus ik kon ook nog heerlijk even lezen (en ontspannen) voor ik naar bed ging. De volgende ochtend liet ik Henk rond kwart voor 8 in het hotel achter. Hij kreeg bij het uitchecken een kopje koffie aangeboden, maakte nog gezellig een praatje en stapte rond half 10 in de auto.

Wat ik hiervan leerde?

Dat er uit onverwachte hoek meer begrip is voor mijn situatie dan ik wellicht vooraf verwacht. Ik zag er namelijk als een berg tegenop om onze directeur te vertellen dat ik samen met Henk in een hotel zou slapen. Niet omdat hij een niet-empathische botte hark is, in tegendeel zelfs. Maar omdat ik het moeilijk vond om te moeten vertellen dat mijn volwassen echtgenoot ’s nachts niet zonder mij kan zijn. Dat is gelijk mijn tip aan jullie: moet je een drempel over om iets over jouw mantelzorg situatie te vertellen? Zie je er huizenhoog tegenop om iemand een inkijkje te geven in jouw dagelijkse uitdagingen? Haal diep adem, doe je ogen dicht en spring in het diepe. Vertel, deel, zeg wat je op je hart hebt, laat zien waar je thuis mee worstelt. Het lucht op! En, nog fijner, je levert je niet alleen begrip, hulp en steun op, maar ook hele mooie gesprekken.

Verder leerde ik dat er altijd een oplossing te bedenken is. Als je maar creatief bent en open staat voor een minder conventionele aanpak. Toen ik mij namelijk realiseerde dat ik het niet moeilijker hoefde te maken dan nodig was, koos ik voor Henk, en lag de oplossing binnen handbereik. En zo hebben 2 heidagen met collega’s mij geen buikpijn of stress maar ons samen een leuk uitje én mooie herinneringen opgeleverd. Ik ben benieuwd waar de volgende heidagen ons naar toe gaan brengen 😊.