Noodkreet

Onderstaand bericht is een noodkreet. Graag alleen reacties als je een advies of een tip hebt.

“𝘖𝘱 12 𝘈𝘱𝘳𝘪𝘭 2022  zei mijn dochter: “𝘐𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘱𝘢𝘱𝘢, 𝘪𝘬 𝘨𝘢 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘭𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘮𝘢𝘯𝘪𝘦𝘳. 𝘐𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘦𝘶𝘵𝘩𝘢𝘯𝘢𝘴𝘪𝘦 𝘱𝘭𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘣𝘦𝘨𝘳𝘢𝘧𝘦𝘯𝘪𝘴 𝘳𝘦𝘨𝘦𝘭𝘦𝘯”. ‘’

Hoe is het mogelijk dat in een land als Nederland niemand de hulp kan bieden die een jonge vrouw van 25 jaar zo hard nodig heeft? Wat is een mensenleven dan eigenlijk nog waard?

Kim, onze dochter, zusje en kleinkind, is een jonge vrouw van 25 jaar. Volop in het leven zou je denken, maar niets is minder waar. We hebben het over iemand die ernstig ziek is en lijdt aan anorexia nervosa, met een BMI die inmiddels nog maar 11,4 is. Ze loopt moeilijk, kan soms slecht praten en gaat zienderogen achteruit. In één week tijd valt ze
meer dan 1,5 kilo af ondanks de sondevoeding. Ze zit klem in haar hoofd en kan een ophoging van deze voeding psychisch gezien niet verdragen. Op dat specifieke punt heeft ze, onderkend door haar psychiater, ondersteuning nodig.

𝘈𝘭𝘴 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳 𝘪𝘴 𝘥𝘪𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘵𝘦 𝘣𝘦𝘷𝘢𝘵𝘵𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘭𝘢𝘢𝘳𝘣𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘥𝘦 𝘢𝘯𝘰𝘳𝘦𝘹𝘪𝘢 𝘯𝘦𝘳𝘷𝘰𝘴𝘢 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘳𝘦𝘪𝘯 𝘻𝘰 𝘨𝘦𝘨𝘪𝘫𝘻𝘦𝘭𝘥, 𝘥𝘢𝘵 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘣𝘦𝘻𝘪𝘨 𝘪𝘴 𝘰𝘮 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘵𝘢𝘢𝘭 𝘵𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘸𝘰𝘦𝘴𝘵𝘦𝘯.

Op 28 Maart 2022 heeft, hoewel dit niet wetenschappelijk onderbouwd is, de psychiater van de crisisdienst uitgesproken dat ze mogelijk binnen 14 dagen zou komen te overlijden. Inmiddels is er op 11 April 2022 haar somatiek dermate verslechterd dat er een crisismaatregel is uitgeschreven, welke bekrachtigd wordt door de rechterlijke macht.
Echter is er geen capaciteit beschikbaar om deze crisismaatregel, code rood, ten uitvoer te leggen. In de laatste dagen zijn nog eens alle registers opengetrokken, maar
lopen we vast in het web en vangen overal bot. Wij staan met onze rug tegen de muur, wanhopig en weten werkelijk niet meer wat we moeten doen.
In de afgelopen jaren zijn meerdere instanties benaderd in binnen- en buitenland, verschillende opnames hebben plaatsgevonden zonder resultaat en keer op keer wordt Kim afgewezen omdat ze ‘’een complex probleem is’’.

Als zelfs een crisismaatregel genegeerd wordt door meerdere instanties en we wéér te maken krijgen met wachtrijen die voor onze dochter niet meer realistisch zijn, wordt er eigenlijk gewoon gezegd: ‘’Ga maar dood’’!

Het is één over twaalf en het lijntje tussen leven en dood is wel heel erg dun! Hoe kan het dat de geestelijke gezondheidszorg in Nederland zo
ondermaats is? Wij zijn niet de enigen die in deze verschrikkelijke situatie zitten, maar het feit dat dit zo is, is al ernstig genoeg en zou onder de aandacht gebracht moeten worden. Wij zien geen uitweg meer. Wie kan ons de hulp bieden die écht heel hard nodig is?”

Naam en contactgegevens bekend bij de redactie. Serieuze adviezen en tips graag sturen naar info@mantelzorgelijk.nl.