Noodkreet van een zorgmedewerker over de onhoudbare dagelijkse realiteit in een zorginstelling.

In mijn tijdlijn, op verschillende social media, kwam ik een noodkreet tegen van een zorgmedewerker over de werksituatie in een zorginstelling. Het bericht werd honderden keren gedeeld en opnieuw geplaatst door vele zorgmedewerkers die zich herkenden in haar verhaal. Zoveel zorgmedewerkers die aangeven dat deze situatie, ook op hun eigen werkplek, de dagelijkse realiteit is.

In de reacties lees ik ook opmerkingen van mantelzorgers. Dat ze moeten bijspringen. Dat ze bang zijn voor de kwaliteit van leven van hun dierbaren. Dat ze zien dat de zorgmedewerkers er alles aan doen, maar dat het zeer zorgelijk is. En dat terwijl er nog nieuwe bezuinigingen aan komen. Ik wil deze noodkreet met jullie delen en ben erg benieuwd of jullie dit herkennen en wat jullie hiervan vinden.

Dit is wat ze schrijft:

Het is 6.45 als ik op mijn werk aankom. De bezetting is vandaag krap aan, dus begin ik maar gelijk als ik een bewoner in de gang aantref. Snel sla ik mijn laptop open en zie de mail vanuit het bestuur dat we alleen nog basiszorg mogen uitvoeren omdat er door de vakantie een personeelskrapte is. Basiszorg, daar zijn we al weken mee bezig. De één na andere collega valt uit of stopt er mee. Er staan vacatures open, maar niemand die reageert.

We staan vandaag dus 1 op 8 bewoners en geen gastvrouw aanwezig voor de koffie en boterhammen. Dhr. G loopt op de gang, ik zie dat hij nat is en had hem graag meteen onder de douche gezet en lekker afgesopt. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Snel loop ik naar de magnetron en warm mijn wash and gloves op. Dat zijn washandjes met crème erin en een was schema hoe je moet wassen. Ik vind het 10x niets maar sneller is het wel. Ze zeggen dat het beter voor de huid is maar fris ruikt het niet en zeker niet bij mensen die incontinent zijn.

Maar goed ik moet want de volgende bel gaat al. Shit, iemand is uit bed gekomen die val-gevaarlijk is. Eigenlijk moet ik er meteen naar toe, maar loop ik nu weg bij dhr. G, loopt hij straks in zijn geboorte pak op de gang en dat wil ik ook niet. Normaal zou er nog een collega of de gastvrouw zijn om dit te onderscheppen. Snel doe ik dhr. een broek aan en loop naar Mw. K… ze ligt op de grond naast bed gelukkig mw. heeft geen pijn en kan zelf komen staan. Ik maak zowat een sprongetje dat er niets gebeurd is voor mw., maar ook voor mezelf, ik moet nog beginnen en had dan een uur aan de telefoon gehangen om de arts en fam. te bellen. Nu kan de fam. even wachten ik breng ze straks wel op de hoogte het is ook pas 7.15.

Ik leg mw. terug in bed en zeg haar dat ik zo terugkom. Snel loop ik naar dhr. G terug. Dhr. heeft zich ondertussen weer uitgekleed en is in bed gaan liggen. Ik probeer dhr. er weer uit te krijgen, maak een grapje en bied hem koffie aan, maar dhr. is geïrriteerd en blijft liggen, hij wacht op zijn vrouw die zo komt. In werkelijkheid is ze al 3 jaar geleden overleden. Ik laat hem nog maar even liggen.

Ik loop naar de huiskamer snel dek ik de tafel, nou ja ik zet de borden op tafel de rest gaat niet dan wordt het een knoeiboel zonder toezicht. Zet de koffie aan, pak de medicijnen van mw. T en loop naar haar kamer, mw. T ligt op bed en werkt slecht mee ik ben hier zeker een half uur, 3 kwartier bezig. Ik hoop maar dat de rest blijft liggen. Ochtenddienst verloopt redelijk verder, rond 11.30 heb ik iedereen uit bed, hebben ze de medicijnen gehad, hun boterhammetjes en kopje koffie op. Gelukkig hebben ze geen benul van tijd en zitten 3 bewoners alweer te slapen in hun stoel.

Het is bijna tijd voor de middagmaaltijd. Ik kan eigenlijk niet van de afdeling af, toch schenk ik voor mezelf snel een kop koffie in en ga ik even 5 minuten naar het balkon, Vanaf het balkon kan ik de huiskamer in de gaten houden. Ik zit net en hoor op de gang een hoop gegil, op de huiskamer naast mij hebben 2 bewoners een aanvaring, ik ren er naartoe. Mijn collega is nog bezig in de zorg, ze had net iemand op het toilet zitten. Ja, voor het eten doen we nog een toilet ronde voor diegene die het nog kunnen. Ik handel het af, maar het kwaad is al geschiet, ze hadden elkaar geslagen en gekrabd, de huid ligt eraf. Met zorg maak ik het schoon en leg de huid zo goed als terug en verbind het.

Inmiddels komt het eten boven. Ik heb nog geen tijd gehad om te rapporteren. Ik dek de tafel opnieuw en schep de borden op. Eerst de mensen die nog zelf kunnen eten, daar hoef ik niet op te letten, dan de mensen die niet meer weten wat en hoe ze moeten eten. Het zijn er 3 en ik heb maar 1 paar handen. Ik ga ertussen zitten en help er 3 met eten, het is niet anders. Ook in de keuken is er een tekort, het eten is maar zo zo. Dan gaat er een beker om aan de andere kant van de tafel, eigenlijk kan ik het niet opruimen. Snel schuif ik 3 borden naar het midden van de tafel en ruim het water op. Mw. L haar broek is nat. “Het is maar water zeg ik dat droogt wel op”, mw. L wil een schone broek aan. NU bijt ze me toe. Ik negeer het. Tranen staan in mijn ogen, help…. Ze blijft gillen dat ze een schone broek aan moet, bewoners worden er onrustig van. Ik haal een schone broek tijd om het op haar kamer te doen is er niet want ik kan nu niet weg uit de huiskamer. Tegen mijn gevoel in trek ik haar in de huiskamer een schone broek aan om de rest in de gaten te houden, het is niet netjes maar goed.

We zijn klaar met eten en begin op te ruimen. De dochter van Dhr. G komt. Ze ziet dat ik alleen sta en vraagt of ze me kan helpen, dan drinkt ze met pa wel boven een kopje koffie. Ik ben blij met haar hulp, ze komt om de dag en kent de bewoners. Ondertussen kan ik een paar mensen naar bed brengen om een uurtje te rusten, er is iemand die de huiskamer in de gaten kan houden en een kopje koffie in kan schenken.

Om 14.00 kan ik snel zelf even een boterham eten. Daarna maak ik snel een schaaltje fruit voor de bewoners. Ik ga nog snel een paar bedden opmaken die verschoont moesten worden. Dan haal ik nog een bewoner uit bed. Ik ben nog bezig als de avonddienst mij af komt lossen. Ik heb nog niets gerapporteerd, daar had ik geen tijd meer voor. Ik draag over aan mijn collega en ga op het kantoor nog even rapporteren. Een uur later ga ik naar huis, weer een uur over kunnen werken, gelukkig heb ik geen kinderen die ik uit school moet halen. Ik wens mijn collega succes. Bedank de dochter van Dhr. G voor haar hulp, ik ben haar zo dankbaar.

Thuis plof ik op de bank, zin om te koken heb ik vanavond niet, ik maak wel een pizza. Ik zet de tv aan. Er is commotie over asielzoekers die buiten moesten slapen vannacht. Hallo asielzoeker… begrijp me niet verkeerd want natuurlijk zou dat niet moeten kunnen, maar wat willen ze nog meer? 1 nachtje op een stoel buiten, na die weken/maanden op de vlucht kan dat nachtje er toch ook nog wel bij. Ik hoor de verhalen van collega’s uit de thuiszorg, want ook daar is personeelskrapte en moeten mensen ook in de stoel de nacht door brengen, oké niet buiten, maar wel met een inco aan die ze al 24 uur aan hebben. Je zal maar geen fam. hebben die je kan helpen. Ze zeuren niet de bewoners, zijn blij dat ze wel komen en zeggen dan “jullie hebben het ook zo druk”.  Ja, dankbaar voor halve zorg.

Ik schaam me, ik schaam me ervoor dat ik in de zorg werk, dat ik de mensen niet kan geven wat ze nodig hebben, het praatje, de arm even een spelletje, de nagels lakken een boekje voor lezen, een filmpje kijken (van die gekke home video), dansen op muziek, leven in de brouwerij, gezelligheid. Een bitterballetje op tafel zetten en gewoon een gezellige avond. Maar zelfs dat bitterballetje kan financieel niet eens, het budget is €5,- per bewoner per dag. Daar moeten ze alles van krijgen, hun 3 maaltijden, melk, koffie een stukje fruit limonade. Een extraatjes zoals een bitterbal of een advocaatje is zeldzaam terwijl ik ze dat graag vaker wil geven.

Vaak neemt fam. iets mee voor in de huiskamer, laatst kregen een grote mand met zomer fruit, aardbeien, meloen en kersen. Dan denk ik aan de eerste Corona golf, een periode dat onze bewoners verwend werden met van alles. Maar helaas zijn ze alweer vergeten. Ook ik neem regelmatig wat mee voor de avonddienst 3 tapas schaaltjes of een doos hapjes of gewoon een zak met zakjes chips, dat betaal ik uit eigen zak.  Betalen voor zorg moeten ze wel, het hangt af van je inkomen. Daarnaast moeten ze voor extraatjes zoals de bingo, bloemschikken, schilderen, biljarten ook nog betalen en schandaliger is nog het kopje koffie die ze dan beneden drinken.

Ja, ik schaam me er diep voor hoe wij met deze mensen, onze ouderen, om gaan en dan bedoel ik niet wij als medewerkers of familie, maar het kabinet. We kleden deze mensen helemaal uit en de zorg moet minder, weer een bezuiniging.

Lieve meneer Rutte, ik nodig u uit om een maand lang, ja een maand, want anders komt het niet over, bij ons door te brengen, op een klein kamertje, met een bed, stoel en gedeelde douche. U kan niets meer en bent afhankelijk van de zorg. Kan niet douchen, maar was u met de wegwerp washandjes. Mag niet uit bed wanneer u wil, maar wanneer ik tijd heb omdat ik maar alleen sta en eerst de mensen moet helpen die op tijd moeten eten i.v.m. insuline, of onder de ontlasting zitten, val gevaarlijk zijn of decubitus hebben. U krijgt hetzelfde eten als onze bewoners, ik tape u mond dicht zodat u niets meer kan vragen of vertellen en zeker niet weg kan lachen, dat kunnen onze bewoners ook niet. Ik zet u in een rolstoel met een flex aan zelf naar de wc gaan zit er niet in, dit gaat op tijden dat ik er tijd voor heb. En u gaat naar bed wanneer ik daar tijd voor heb, maar graag voor 23.00 want dan komt de nachtdienst die in haar eentje 50 bewoners moet monitoren van wc bellen, tot mensen die niet kunnen slapen etc. Fijn is het dan als iedereen op bed ligt.

Ondertussen levert u uw salaris in en krijgt u €50,- zakgeld om een kopje koffie te drinken tijdens het biljarten. Dat salaris wat u die maand zou krijgen geeft u ondertussen aan de afdeling zodat we daar van iets leuks kunnen gaan doen met onze bewoners.

Ik vraag 1 maand, 1 maand te moeten leven zoals onze ouderen, te ervaren wat hun ervaren en gelijk constateren wat voor werk wij leveren, in wat voor omstandigheden wij moeten werken en onze keuzes moeten maken. Met nog een bezuiniging, nog minder personeel en fam. die moet bij springen, die zelf vaak een huishouden hebben, daarbij betalen ze genoeg om in zo’n piep klein kamertje te wonen. Mensen die hun hele leven gewerkt hebben, die Nederland groot hebben gemaakt, op hebben gebouwd na de oorlog, belasting hebben betaald jarenlang. Daar moet je respect voor hebben en ze een goede oude dag kunnen geven. Het is schandalig dat we zo met deze mensen om gaan.

Ik loop niet weg, ik heb het mooiste beroep wat er is, als ik weer is een kleffe zoen krijg. Een glimlach en hoor dat ik een lieve zuster ben. Ik werk graag dat uur over, al weet ik dat ik mijn overuren niet op kan maken, maar ze uit moet laten betalen waarvan de helft naar de belasting gaat. Ik snap het wel van mijn collega’s want het is dankbaar, maar ook hard werken voor weinig geld. Een huis kopen zit er met mijn salaris niet in.

Het is 21.00 ik ga naar bed, morgen moet ik weer een ochtenddienst werken, weer alleen, ik ben moe doodmoe. Ik tel de dagen af tot mijn vakantie. Ik heb hoop dat het na mijn vakantie in september weer beter zal zijn, maar met een niet complete formatie ben ik bang dat het ijdele hoop is. En dhr. Rutte, die dit bericht waarschijnlijk niet leest of niet wil lezen en anders zich het niet meer kan herinneren, net zoals mijn lieve bewoners.

Laat dit bericht rondgaan, kopieer en plak het op je tijdlijn als je ook in de zorg werkt en dit bij jou ook de dagelijkse realiteit is. We hebben het mooiste beroep van de wereld ik ben trots op ons!!!!

En wie weet misschien wat meer salaris, maar vooral meer hulp of handen aan het bed, want zoals nu kan het niet langer, er moet wat gebeuren!!!!!!