Noodkreet #thuiszorg Amsterdam: “Een kopje koffie mag niet meer”

Heftig: In een groot stuk in het Parool trekken zeven medewerkers van de thuiszorg aan de bel. Zij zeggen dat de privatisering en de commercialisering van de thuiszorg desastreus uitpakt, voor zowel de cliënten als de medewerkers. Wij delen dit artikel uit het Parool graag met je – met de vraag: heb jij zelf ook de indruk dat het misgaat bij de thuiszorg in jouw gemeente?

De medewerkers schrijven: Bij gebrek aan aandacht van bekende Nederlanders blijft de Amsterdamse thuiszorg zwaar onderbelicht. Daarom willen wij ons hierover uitspreken. Ons mooie beroep van thuiszorger dreigt door marktwerking verloren te gaan.

En dat terwijl wij de poortwachters zijn van een maatschappij waarin het gewenst is dat kwetsbare mensen steeds langer thuis blijven wonen: ouderen, mensen met dementie, (terminaal) zieken, mensen met psychische klachten.

De gemeente Amsterdam heeft de hulp bij het huishouden, de grootste voorziening voor thuiszorg waarvan rond de 18.000 Amsterdammers gebruikmaken, uitbesteed aan meer dan 25 commerciële thuiszorgbedrijven. Dit heeft grote gevolgen voor de cliënten én voor ons, de medewerkers.

Cliënten krijgen steeds minder uren hulp bij het huishouden, wij krijgen steeds slechtere arbeidsomstandigheden. We worden als slechtbetaalde schoonmakers op onzekere halfjaarcontracten ingezet bij mensen die meer hulp nodig hebben in plaats van minder.

Wie zich erin verdiept, ziet dat grote thuiszorgbedrijven als Cordaan, dat onlangs Joods Maatschappelijk Werk overnam, alleen nog in naam bestaan. Zo is de hulp-bij-huishoudentak van Cordaan overgenomen door de Schiedamse moloch Facilicom.

Facilicom is begonnen als handelsonderneming in schoonmaakartikelen en is nu actief in een waaier aan bedrijfstakken, waaronder beveiliging, bedrijfsrecherche en kantorenschoonmaak.

De gekozen naam Cordaan Thuisdiensten moet verhullen dat dit bedrijf nog iets met thuiszorg te maken heeft, maar het gaat om keiharde winsten en dus om aanhoudende personeelsversoberingen en het steeds meer korten op thuiszorguren voor individuele cliënten.

In onze eigen tijd

We moeten onderling elkaars cliënten verdelen bij vakantie of ziekte en worden geacht om tijdens de vakanties de mensen toch vooral te verzoeken het tijdelijk zonder de thuiszorg te stellen. De thuiszorg die ze nodig hebben en waarop zij recht hebben.

Het gaat dan om zieke en kwetsbare cliënten, die tot huilen gedreven worden omdat de planning weer eens fout loopt. Aan het eind van de dag ben je als thuiszorger doodmoe, opgejaagd door je werkgever, terwijl jij je cliënten maar gerust moet stellen.

Een kopje koffie is er niet meer bij. Al bij de intake worden cliënten verzocht om ons vooral niets aan te bieden; dat kost alleen maar tijd. Volgens onze werkinstructies is iets drinken met de cliënt niet toegestaan, we moeten immers in korte tijd het huis aan kant hebben.

Wij komen bij oude, zieke en kwetsbare Amsterdammers thuis over de vloer. Soms zijn wij het enige persoonlijke contact dat zij hebben op een dag. Dat kopje koffie is precies wat ons werk betekenisvol, bijzonder en ook belangrijk maakt: een praatje maken, een luisterend oor bieden, problemen signaleren en de mensen met al hun ellende een beetje opvangen.

Angst- en zwijgcultuur

Door een angst- en zwijgcultuur komen onze klachten niet naar buiten, druk als we zijn met het tegen de klippen op goede zorg bieden. Of, zo lang het lukt, onze baan te behouden of het uit te zingen tot de pensioengerechtigde leeftijd. Alleen juridisch onderbouwde klachten hebben een kans, terwijl wij liever zorg willen bieden, en medemenselijkheid.

Amsterdam heeft een grote groep kwetsbare thuiswonenden, die goede en voldoende thuiszorg nodig hebben. Zij verdienen beter dan te worden uitgeknepen door marktwerking! Wie echt wil dat mensen langer thuis blijven wonen, trekt zich deze noodkreet aan.

Laten we als Amsterdammers besluiten dat dit geen manier van doen is voor onze inwoners. Laat de gemeente haar verantwoordelijkheid nemen door de marktwerking in de thuiszorg af te schaffen en het heft weer in eigen hand te nemen.

Deze situatie is een ramp in ontwikkeling en moet een halt worden toegeroepen. Laat de Bekende Nederlander of Bekende Amsterdammer die dit leest en die zich ook zorgen maakt over toestanden in de Amsterdamse thuiszorg zich bij ons melden als pleitbezorger, in de voetsporen van Hugo Borst en Joop van Rijn.

Te veel mensen gaan ervan uit dat de markt zijn werk wel doet. Maar marktwerking in de thuiszorg is kapitaalvernietiging. Vernietiging van menselijk kapitaal, bovenal.

Bron: Het Parool. Dit opiniestuk is afkomstig van zeven ­medewerkers van verschillende Amsterdamse thuiszorgorganisaties, die uit angst om hun baan te verliezen niet durfden te ondertekenen. Hun namen en gegevens zijn bekend bij de redactie van het Parool.