Nog een vergeten groep: de gehandicaptenzorg!

Uit een Kamerbrief die minister De Jonge gisteren heeft verstuurd blijkt dat er in instellingen in de gehandicaptenzorg 810 Covid-besmettingen en 150 overledenen zijn geschat. Bij ongeveer 260 gehandicaptenzorglocaties is een Covid-19 besmetting vastgesteld. Het aantal besmettingen is deze week toegenomen. Doordat het testen niet breed is ingezet zullen de werkelijke cijfers aanmerkelijk hoger liggen. Het coronavirus raakt mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking hard, maar er is volgens betrokkenen weinig aandacht voor hun situatie. “Een totaal vergeten groep!”

Nederland telt zo’n 200.000 mensen met een beperking die zorg ontvangen. Een groot deel woont (deels) thuis en de zo noodzakelijke persoonlijke begeleiding, verzorging, dagbesteding en logeermogelijkheden zijn gestopt. Deze intensieve zorg komt volledig op de schouders van de naasten terecht. Vaak is hier nu sprake van 24/7 zorgen, zonder enige vorm van respijt of opvang. Ook nu de dagbesteding op een kier gaat is het noodzakelijk om goed te kijken of deze maatregel het gewenste effect heeft. Het zijn namelijk vaak kwetsbare mensen waarbij het risico op besmetting gevreesd wordt.

Daarnaast wonen er 75.000 verstandelijk en lichamelijk gehandicapten in zorginstellingen. De aantallen zijn ook in deze sector een schatting. Ook hier werd niet genoeg getest en was schaarste in beschermende middelen. De bewoners van deze instellingen wonen meestal in groepsverband bij elkaar en dat betekent dat er gerichte maatregelen genomen moeten worden om besmetting te voorkomen. Natuurlijk gaat de aandacht eerst uit te gaan naar de patiënten en medewerkers in de ziekenhuizen. Maar zie wat er in de verpleeghuizen is gebeurd met de hoeveelheid besmettingen. Staat dat de gehandicaptenzorg ook te wachten?

Er is wel een wezenlijk verschil. In de gehandicaptenzorg werd vanaf half februari sneller geanticipeerd op de ontwikkelingen rond het virus. Veel instellingen zijn vroeg begonnen met het zelf inkopen van beschermende middelen. Juist omdat zij weten dat de 1,5 meter afstand vaak geen optie is in hun werk en omdat de mensen dicht bij elkaar leven. Toch bereiken ons ook berichten dat mensen onbeschermd hun werk (moeten) blijven doen in deze instellingen. Doorwerken tot je koorts krijgt. Het heeft ook hier te lang geduurd voordat medewerkers met klachten getest konden worden. Dat komt nu godzijdank op gang, maar het gaat moeizaam door alle bureaucratie.

Inmiddels wordt in gehandicaptenzorginstellingen zelfs al nagedacht over hoe zij maatregelen kunnen versoepelen. Het ministerie zal daar later op terugkomen. Wellicht komt er een mogelijkheid tot beperkt bezoek? Ook de dagbesteding zal gefaseerd opengaan. Misschien eerst voor de jongste en minst kwetsbare cliënten. Voor de zwakste en ouderen zal het strenger moeten blijven. Dus ook hier loopt deze sector voor op bijvoorbeeld de verpleeghuizen.

Hoe komt het dan dat we zo weinig horen over gehandicaptenzorg? Is het een verschil in bestuurders? Worden zij altijd al meer aan hun lot overgelaten? Het steekt de sector in elk geval wel dat er zo weinig aandacht voor hen is. Deze achterstelling blijft pijnlijk. Met 200.000 cliënten en 180.000 medewerkers zijn ze niet de minste in zorgland en verdienen ze dezelfde bescherming en aandacht. De gezondheidsrisico’s voor de cliënten moet tot een minimum beperkt worden. Maar er moet zeker ook meer aandacht zijn voor de inzet en de bescherming van deze zorgprofessionals en hun naasten. Zodat ze voor onze dierbaren kunnen blijven zorgen en zich niet steeds zorgen hoeven te maken of ze wel of niet besmet zijn. Ze verdienen het allemaal om gezond te blijven; cliënt en zorgprofessional.

Ben jij mantelzorger en zorg jij voor een gehandicapte dierbare? Zou jij wellicht je ervaringen via ons expertiseplatform willen delen? Hoe meer erover naar buiten komt, hoe meer zicht er voor deze groep komt. Hard nodig, volgens ons.