Nieuws-moe in het nieuwe normaal

Al zappend kom ik langs een aantal praatprogramma’s. Verschillende presentatoren met andere gasten, maar allemaal geven ze me hetzelfde gevoel. We blijven maar doorgaan met het verzamelen van meningen, van tegenstand en van het eigen gelijk. Ik ben inmiddels een beetje nieuws-moe en zet de televisie uit.

Als ik daarna een rondje maak op social media, dan wordt het nog een keer dunnetjes overgedaan. De andere meningen die niet aan de tafels zaten laten hun ongenoegen duidelijk blijken. Menig gevecht wordt digitaal uitgevochten. De woorden worden steeds harder en de acties steeds feller. Zo kwam er ineens een filmpje op mijn tijdlijn waarop de bedreiging van een politicus was vastgelegd.

Met verbazing heb ik naar deze actie gekeken. Daarna heb ik de reacties gelezen. Mensen die trots zijn op hun dreigementen. Mensen die boos zijn over deze dreigementen. Je ziet de samenleving langzaam verharden. De voorstanders en de tegenstanders die allemaal het recht hebben om voor hun eigen gelijk op te komen. Moe word ik ervan.

Is dit het nieuwe normaal? Een normaal waarin hulpverleners niet meer veilig hun werk kunnen doen? Waar je op moet passen als je je uitspreekt tegen rigoureuze meningen? Waar je zo moe wordt van al die meningen dat je door de bomen het bos niet meer ziet? Nee, dit is niet normaal en ik probeer de dingen in het juiste perspectief te blijven zien.

Want een lokale demonstratie werd in mijn dorp breed uitgemeten. Maar eigenlijk waren het ‘maar’ 300 mensen die tamtam maakten. Het was nog geen 1% van de inwoners die rondliepen met fakkels. Zo gaat het dus ook met al die meningen op social media. Degenen die het hardst roepen krijgen nog steeds het podium.

Laten we met elkaar, als 99% van de bevolking en als zwijgende meerderheid, onze beschaving in stand houden. Dat zou ik niet meer dan normaal vinden.