Nasleep – gastblog van Linda van der Niet

Meestal schrijf ik over de zorg voor mijn gehandicapte dochter. Ditmaal over de ziekte van mijn man. Bij griep of verkoudheid heeft ie aandacht nodig…bij kanker is het een held.

De darmkanker was weg. We keken weer vooruit. Nou ja, ik dan. Want hij, mijn man, deed dat altijd al. Ik was tijdens de kanker meer van: het kan alle kanten op. Hij daarentegen wilde niets horen over een mogelijk slechte afloop. Typisch mijn man: heel positief blijven en vooruit kijken. Focussen op genezing. Dat laatste was het doel van de behandeling, zei de Oncoloog. ‘Vechten hoor’ zeiden sommige mensen. Klinkt een beetje alsof je een Ninja pak aan moet trekken en heel hard druk moet gaan doen. In de praktijk betekende dat ‘vechten’ vooral dingen ondergaan. Je eraan overgeven. Bestralingen, chemo, het tijdelijke stoma (laat die a maar weg, wat een impact heeft zo’n ding), meerdere operaties. En het omgaan met emoties: die van jezelf en iedereen om je heen. Leuk waren de bemoedigende berichten, positieve aandacht en kadootjes vinden bij de voordeur. Het Ninja pak was in dit geval trouwens een makkelijk zittende sportbroek: dat is handig om in te slapen, te zappen van Discovery channel naar Fox sport en op goede dagen een klein rondje door het bos te wandelen.Wat kun je je dan een bejaard stel voelen, zo ziekelijk, afhankelijk, van arts naar uitslag en de hele dag op elkaars lip. Maar dan wel met opgroeiende kinderen, die gelukkig goed door die periode heen zijn gekomen.De kanker was dus weg. De schade was wel groot: doorgesneden zenuwen en verwijderde klieren, darmproblemen, gebroken nachten voor ons allebei. Ontzettend spannend waren de uitslagen van nacontroles, iedere keer weer. Die opluchting en daarna al de groeiende spanning voor het volgende nieuws. Dat, en herstellen, kostte veel energie. Hij kwam maar niet op het oude niveau terug, bleef MOE. Met hoofdletters ja. Na metingen door een natuurgeneeskundig arts bleek z’n lichamelijke leeftijd 74 jaar. Met een speciaal dieet en voedingssupplementen ‘vocht’ hij zich terug naar een 58 jarige. Dat ging de goede kant op! Het leven leek normaler te worden. Hij leidde op zijn werk een zwaar en stressvol project en helaas: bij de volgende meting bleek zijn lichamelijke toestand nog slechter dan slecht. Alarmerend. Als de kanker terug zou komen, is nog maar de vraag of zijn lichaam opnieuw chemo verdraagt. En of hij dat überhaupt wel wil. De sportbroek is weer aan. De middagslaapjes ingevoerd. De hartverwarmende kaartjes en appjes van zijn collega’s stromen weer binnen. Geen kanker meer, wel de nasleep. Gisteren zei hij, die altijd positief en optimistisch is: “Weet je Lin, ik heb even het gevoel dat ik lichamelijk alleen maar inlever. Ik ben alleen niet dood gegaan”.