Moeder, wanneer ga je nou eens dood #boekentip

Volgens de Nederlandse regering moeten kinderen in de toekomst hun hulpbehoevende ouders verzorgen. Die zorg op je nemen, is makkelijker gezegd dan gedaan. Want wat als de zorg een beproeving wordt? Wat voor verwoestende gevolgen dat kan hebben beschrijft de Duitse journaliste Martina Rosenberg in haar boek: Moeder, wanneer ga je nou eens dood.  Martina trok met man en kind in bij haar ouders, in de hoop dat iedereen elkaar van dienst kon zijn. Grootouders passen op het kleinkind, de kinderen doen af en toe een boodschap voor de ouders.

Maar dan krijgt Rosenbergs moeder dementie, krijgt haar vader een hersenbloeding, en moet de dochter stap voor stap de organisatie van en de verantwoording voor het leven van haar ouders op zich nemen. Ze probeert wanhopig te voldoen aan alles wat er van haar wordt verwacht, en faalt, tot ze, na negen jaar, nog maar één ding denkt: Moeder, wanneer ga je nu eens dood. Dit onbarmhartig eerlijke verslag verwoordt de ergernis, de angst en het schuldgevoel van iedereen die ongewild de verzorger van zijn ouders wordt. Waar ligt de grens van wat je aan moet kunnen?

Enkele fragmenten uit het boek Moeder, wanneer ga je nu eens dood van de Duitse Martine Rosenberg (vertaling Gerrit Bussink).

„Voor mijn vader is de diagnose dementie een klap, want hij is gewend dat hij het middelpunt van haar leven vormt en dat ze er alleen voor hem is.”

„Ik voel me beroerd. Eigenlijk had ik moeten blijven. Het is niet goed om mijn ouders alleen te laten. Maar mijn werk is belangrijk voor me.”

„Het gaat steeds slechter met mijn moeder. Ik heb nog maar net een hulp in de huishouding gevonden en de verzorging voor de ochtend geregeld, of het blijkt alweer onvoldoende.”

„Het is me nu wel duidelijk dat al mijn pogingen om hen optimaal te verzorgen niets aan hun toestand veranderen.”

„ Mijn vader blijft nors en depressief, mijn moeder is zichzelf niet meer en in haar hoofd is het één grote chaos.”