Ik ben moe #mamainhuis #mantelzorg

De enkel van mijn moeder heeft ons leven flink overhoop gegooid. Mama trok in bij me in, want ze mocht geen stap verzetten. Ik werd 24-uurs-mantelzorger. Zonder enige oefening, dus dat was even wennen! Maar we maken er het beste van. En inmiddels kan ik zeggen: zorgen voor een dierbare is een intensieve toestand. Mijn moeder heeft geduld. En ik ben moe.

Laat ik met het positieve nieuws beginnen: inmiddels is de eerste operatie eindelijk achter de rug. Het duurde een dikke twee weken voordat de enkel genoeg was geslonken om hem een beetje te kunnen repareren. We waren in de tussentijd een stuk of vijf keer in het ziekenhuis geweest. In de gipskamer. Bij de dermatoloog. Bij de anesthesist. Bij de poli chirurgie. Bij de pré-operatieve opname-afdeling. En weer in de gipskamer, waar we inmiddels vrienden hebben gemaakt.

Omhoog, omhoog, omhoog

Toen mocht mijn moeder ein-de-lijk een dagje het ziekenhuis in, voor de lang verwachte eerste operatie. En inmiddels zitten er pinnen in de voet en heeft mijn moeder nieuwe gips rond haar been. Maar naast een doos pijnstillers en anti-trombose-spuitjes kreeg ze eigenlijk maar één aanwijzing mee. “Mevrouw, u moet absoluut rust houden. U mag het been niet belasten. Het moet omhoog, omhoog, omhoog.”

Ehm, wat?

Kat op het dekbed

De komende weken gaan we dus precies zo door als de afgelopen periode. Mijn moeder woont bij mij in de woonkamer. Inmiddels hebben we een professioneel hoog-laagbed in huis. Dat is wel een stuk cooler dan ons oude logeerbed op pootjes. Mama kan de hele dag met haar gipspootje op en neer, op en neer. Doet ze dan ook. Met de kat op het dekbed en een dikke pijnstiller in de mik. Want hemel, wat doet die voet haar zeer.

En de komende weken help ik haar dus gewoon weer bij iedere stap. Eten en drinken, wassen en plassen – zo noemen we dat inmiddels gekscherend. Maar het is wél een toestand. Want ik ben moe en vergeetachtig. Iedere dag maaltijden en fruit, dat lukt nog wel. Ook als ik buiten de deur moet werken. Ook als het fruit op is.

Door de grond

Maar gisternacht ging ik vroeg naar bed. En vanochtend zei mama, heel zachtjes: “Lieverd, je was vergeten om water naast mijn bed te zetten.” Haar water was op, vannacht. Lag mijn moeder daar, zonder een druppel, en ik was boven in dromenland… Op zo’n moment ga ik door de grond.

Zie je wel? Ik ben hier helemaal niet goed in. Ik doe maar wat. Ik rommel maar wat aan.

Helpen met wassen en aankleden, de postoel legen en poetsen, het bed verschonen. Niet zeuren, Bar. Dat doet iedere mantelzorger, mopper ik tegen mezelf. En maar stofzuigen, opruimen en wasjes draaien. Ook als het wasmiddel op is. Waarom is bij mij nou weer het wasmiddel op? Waarom heb ik dan geen georganiseerd boodschappenlijstje? Laat staan leven?

Mijn moeder heeft geduld. En ik ben moe.

Pannetje soep

En daarbij krijg ik best wat ondersteuning! Niet van de thuiszorg, die komt pas in actie als mijn moeder alleen thuis kan wonen. Maar wel van de mensen om ons heen. Mijn man is vaak thuis. En hij weet inmiddels dondersgoed hoe je een rolstoel snel in en uit elkaar krijgt. We hebben een fijne hulp in de huishouding. Zij komt een uurtje extra poetsen. En mijn lieve vriendin, die twee huizen verderop woont, brengt regelmatig een pannetje soep langs, waar mijn hele gezin dan hongerig op aanvalt.

Over een paar weken gaan mama en ik weer naar het ziekenhuis. Dan kijken de artsen of de botten een beetje willen helen. Of er een tweede operatie komt. Of niet. Maar voorlopig moeten we nog even door. Mijn moeder heeft geduld. En ik ben moe.