Mijn verhaal werd niet geloofd #FTD

Mijn man liep nog steeds bij de psychiater, als ik vroeg, hoe is het geweest. Prima, hele aardige dokter.
Ja, een dokter die hem volpropte met pammetjes, slaapmiddelen en antidepressiva.
Zelf ben ik mee geweest bij een aantal gesprekken, de woorden die mijn man vertelde over mij zal ik hier niet schrijven.
Ik wil scheiden, waar ik bij zat en de psychiater. Hier zijn genoeg woningen te huur, u moet doen wat uzelf wilt, de woorden van de psychiater.
Terwijl de psychiater wist dat mijn man ziek was, depressief. Of gewoon de moeite er niet voor nam om er dieper op in te gaan.
Makkelijk om zo je geld te verdienen.
Mijn verhaal werd niet geloofd, ja maar mijn man, nee uw man mankeert niets. Wel empathisch.
Hij doet niets meer, de hele dag voor de televisie. Bij schemering volle lampen aan. Zelfs in de nacht moet hij een lamp aan. Komt vaak voor, steeds een weerwoord.
Ik wil mijn man laten onderzoeken, voor verdere diagnose. Dit is aan hem, het is geen slecht idee.

In deze periode ging het steeds slechter met mijn man, zo ook met mijn familie. Mijn man had af en toe contact met zijn familie en ineens zat hij bijna dagelijks
aan de telefoon of ging op bezoek. Roddelen, negatief praten over mij. Ik heb het regelmatig gehoord.
Nee, nooit, maar dan ook nooit zou hij mij in een kwaad daglicht zetten, zeker niet bij familie. Als er iemand trots was, dan was hij het wel, op zijn vrouw.
Hoe ik mij kleedde, mijn haar, altijd complimenten, als wij samen weggingen.
Ging ik alleen weg, dan was er kritiek, dit doe je alleen maar voor een ander en niet voor mij. Dit heeft er altijd al ingezeten, behalve is het versterkt.

Ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan, het werd steeds erger. Ik kon niet meer slapen, 6 uur in de ochtend of vroeger stond ik al op.
Slapen lukte niet meer, alleen maar piekeren, wat heeft hij, wat is er aan de hand.
Trillen, ik kon mijn lichaam niet meer stil houden. Beven, zo nerveus was ik. Eczeem in mijn gezicht en hoofdhuid.
Buikpijn, steeds naar de WC lopen. Moe, doodmoe, hangend op de bank. Boeken lezen lukte niet meer. Televisie kijken, wat ik amper oppikte.

Kom je binnenkort weer thee of koffie drinken, vragen mijn vriendinnen? Ja, zodra ik tijd heb kom ik weer langs of jij bij mij.
Zelfs dit kon/kan ik niet meer aan. Tot nu toe, het lukt mij niet meer, ik kan het niet meer opbrengen om bij iemand anders zijn verhalen aan te horen.
Positief of negatief. Het duurde te lang voor mij om bij iemand langs te gaan. Iedere keer was ik blij dat ik buiten de deur stond en mezelf kon zijn.
Terug naar huis, maar mijn huis is een hel geworden. Desalniettemin probeer ik mij er prettig bij te voelen. Wat mij inmiddels steeds beter af gaat.
Als ik nu de auto voor de deur zie staan, ben ik niet meer bang. Ook heeft hij mij achtervolgd of wachtte mij ergens op, b.v. bij de bakker.
Wel heb ik nog steeds als ik een auto zie rijden, zoals de onze, kijk ik meteen is het mijn man? Volgt hij mij, controleert hij mij.
Ik voel dat ik langzamer wat sterker aan het worden ben.