Mijn vader heeft het te druk om dood te gaan

Mijn vader was altijd punctueel. Dat was iets dat hij mij al heel vroeg leerde: “zorg dat je altijd op tijd bent, goeie manieren toont en zorg vooral voor een goeie hygiëne!” Voor hem was te laat komen, of het nou voor school of voor het avondeten was, een gebrek aan respect en iets dat bestraft moest worden.

Toen ik klein was verbaasde ik me altijd over het feit dat hij sneller kon douchen en scheren dan ik een kom cornflakes kon eten. Toen ik de leeftijd had waarop ik aandacht ging besteden aan mijn uiterlijk, en toen ik begon uit te gaan, deed ik er uren over om te douchen, me aan te kleden en make-up op te doen. Nu zijn de rollen omgedraaid en zie ik mijn 96-jarige vader steeds langzamer worden, terwijl hij zich op zijn laatste reis voorbereidt.

Elke dag begint met dezelfde eenvoudige routine – hij wordt in bed gewassen en krijgt een schone luier voor volwassenen. Dan wordt hij aangekleed, een comfortabele joggingbroek en een katoenen shirt dat makkelijk aan te trekken is. Tenslotte wordt hij naar zijn ontbijt van havermout, fruit en medicijnen gebracht. Dit alles duurt ongeveer een uur en daarna landt hij in zijn haveloze, versleten fauteuil voor een dag die gevuld is met absoluut niets substantieels. Met zijn ogen dicht lijkt hij te slapen, maar ik weet wel beter.

Mijn vader is een zachtaardige man die dagelijks in gesprek is met het hogere, in geest, lichaam en ziel. In die stille uren alleen in zijn stoel, verbindt hij zich met de spirituele wereld. Ik weet dat mijn moeder hem roept om bij haar te zijn, maar hij is er nog niet klaar voor. Hij heeft dingen om over na te denken, een leven om op terug te kijken.

In mijn tijd als mantelzorger van mijn vader ben ik het leven, en de rol van familie daarin, opnieuw gaan evalueren. Waarom sterven sommige mensen jong en leven anderen veel langer dan normaal? Is de medische wetenschap te ver gegaan in het langer in leven houden van mensen dan nodig is? Is het een vereiste dat een volwassen kind nu verantwoordelijk is voor zijn ouder wordende ouders? Zeker, onze ouders zorgden voor ons toen we jong waren, maar dat was hun keuze. Ze wilden kinderen om hun leven compleet te maken, of omdat het gewoon zo ging. Verwachten wij hetzelfde van onze kinderen? Er is geen goed of fout antwoord op deze vragen. Alleen wat werkt voor jou.

Jaren geleden beloofde ik dat ik mijn vader nooit in een verpleeghuis zou achterlaten. Is het makkelijk geweest? Absoluut niet! Het huis ruikt voortduren naar vieze luiers en de vloeren en muren hebben permanente littekens van de metalen spaken van zijn rolstoel. Ik heb geen vrijheid want hij kan niet alleen gelaten worden en ik voel me gevangen en vaak boos over de oneerlijkheid van dit alles.

Zijn er beloningen? Zeker! Met mijn vader elke dag aan mijn zijde heb ik niet alleen geleerd over mijn erfgoed en de ongelooflijke persoon die ik met trots mijn vader noem, maar ook over menselijkheid – vooral die van mij. Ik ben in staat geweest om voor een ander mens te zorgen, ondanks de ontberingen en de pijn. Ik heb geleerd mijn negatieve emoties en egoïsme opzij te zetten voor een ander leven, een leven dat mij dierbaar is. De belangrijkste reden is voor mijzelf, omdat het gewoon juist is om te doen.

Dus, als ik zie dat hij klaar is om mij die laatste nachtzoen te geven denk ik, geef hem alsjeblieft alle tijd die hij wil. Laat hem in gedachten voor de spiegel staan en elke lijn van zijn mooie gezicht bestuderen, want dat is de kaart van zijn leven. Laat hem in zijn kast kijken en er uren over doen om de perfecte outfit te zoeken en geef hem meer tijd om dat witte haar te kammen. Geef hem tijd, zo lang als hij wil.

Wat mij betreft is dit het moment dat mijn vader onbeleefd kan zijn en stiptheid het raam uit kan gooien. Ik ben blij dat hij het te druk heeft om te sterven, want ik ben nog te egoïstisch om hem te laten gaan.

Door J. Madden.