Mijn hart huilt #coronamaatregel #verpleeghuizen

Ik denk aan mijn lieve vader, die nu bijna drie weken geleden vrij plotseling stierf.
Ik voel een leegte en ik voel heimwee.
Maar gisteravond heeft het verdriet om mijn vader plaatsgemaakt voor een enorme opluchting.
En ik voel een anders soort verdriet…

Ik denk constant aan zijn medebewoners uit huisje 19 in de Hogeweyk
en aan alle ándere bewoners van verpleeghuizen die nu op slot zijn gegaan.
Maar zeker denk ik aan al hun familieleden.
Want stel je toch eens voor hoe zij zich nu voelen

Hoelang mag je elkaar dan niet zien?
Herkennen ze hun kinderen en partners straks nog wel?
Zie je elkaar überhaupt nog wel levend terug?
Eenzaam zonder dierbaren..

Eerst dagelijks bezoek van degene die je liefhebt
en plotsklaps helemaal niet.
Eenzaamheid kan invloed hebben op je gezondheid,
je welzijn en je kwaliteit van leven.

Maar ik denk ook aan al die hardwerkende verzorgenden.
Hoe leg je dit in godsnaam aan je bewoners uit?
Hoe ga je om met al dat verdriet,
het onbegrip en de enorme onrust,
bovenop het vele werk dat je al moet doen?

Is dit nou echt de meest humane maatregel?
Is dit wel écht de juiste maatregel?
Mag je deze mensen zomaar eenzaam opsluiten?
Is het risico van Corona voor zwakkere personen dan echt zoveel erger
dan een leven zonder mensen waar je zielsveel van houdt?

Ik weet het antwoord niet maar mijn hart huilt…