Doe mij maar een volle accu

Als ik ’s morgens eenmaal klaar ben met de verzorging en weer in mijn rolstoel zit ben ik blij maar gesloopt. De dag moet nog beginnen en mijn accu is weer bijna leeg. In het revalidatiecentrum werd het me geleerd hoe hiermee om te gaan. Ik ben er niet goed in. De therapeut legde uit, hoe bij een gezond iemand de dag start met een gevulde accu. Bij iemand met MS is die accu slechts gedeeltelijk gevuld. Wees zuinig op je accu en verbruik niet teveel tegelijk. Wat een onmogelijke opgave. Ik kreeg ‘les’ hierin. Omgaan met je kapotte accu. Kun je het niet goed, dan is het weer gedwongen liggen en bijtanken. Wat een waardeloze toestand.

Ondanks alles wil ik mijn vrijwilligerswerk blijven doen, een frustrerende situatie als je niet streng kunt zijn voor jezelf. Je moet op tijd ‘nee’ zeggen. Je moet op tijd een kruis zetten in je agenda. Ik kan het niet en kom mezelf steeds tegen. Er is te weinig tijd op een dag.

In de loop van de jaren is de balans niet meer in evenwicht. Van 80% actief zijn tegen 20% passief/rust in de 24 uur, is het nu omgedraaid. Moeheid bij MS is een alles verlammende futloosheid, te moe om te praten, te eten, of te slapen. Leren schakelen met energie is het devies.

De drive in mij om mensen te helpen is groot. Ik word er blij van. Daarom is het vrijwilligerswerk belangrijk bij Stichting De Hond Kan De Was Doen   Zeker als we weer wat bereikt hebben met mooie actie’s. Het geeft een kick, het laat mijn adrenaline stromen. De kinderen op de scholen met hun verfrissende sponsoractie’s en hun blije koppies en honderdduizend vragen over Butler. Hoe mooi is dat!

Hun onvermoeibare inzet na een presentatie met Butler, voor dat nieuwe project voor een leeftijdsgenootje met een beperking die een hulphond nodig heeft. Ik hou er zo van! We gaan graag op pad, Butler en ik om het verhaal te vertellen over de meerwaarde van een assistentiehond. En handig om het bewustwordingsproces van de toegankelijkheid van deze Mantelzorg4voeters aan te leren bij onze jeugd.Tegelijk leer ik ze omgaan met honden.

Alleen al het voorbeeld dat ze niet onbezonnen en hard naar een hond toe moeten rennen en zomaar moeten aaien, is al iets wat veel kinderen niet weten. Maar er zijn ook bange kinderen, die ik probeer bewust te maken met hulp van Butler hoe ze met honden om kunnen gaan, en dan juist heel goeie vriendjes kunnen zijn. Je ziet ze dan meestal opgelucht blij kijken. Zo hadden ze het nog niet bekeken. Toch wel heel lief zo’n hond. We hebben samen al heel wat presentaties gegeven op scholen. Maar ook bij serviceclubs, vrouwenvereniging etc. Butler doet zijn taak als vrijwilliger zeer gedreven. Het is zijn ervaring als een van de eerste, Labradoodles als assistentiehond in Nederland!

We worden veel gevraagd. Ja, we willen heel graag, daar ligt het niet aan. Het is die vervelende accu. Wij hopen de accu nog een tijdje op te kunnen laden en zo nog ons steentje bij te kunnen dragen voor mensen die wachten op een assistentiehond. Wie weet is er iemand die een winkeltje weet met dat soort accu’s? Dan gaan Butler en ik daar gewoon een nieuwe kopen.