Mevrouw wil versterven #boektip

Willemien Lenstra – vrijwilliger van het hospice Gasthuis Groningen – zag de afgelopen jaren zo’n 650 mensen komen en gaan. Een deel van hun verhalen tekende ze op in het boekje ‘Mevrouw wil versterven!’
Maar waarom sterf je niet thuis of in een ziekenhuis? Dat is een vraag die ik me dikwijls heb afgevraagd.

In het hospice waar Willemien werkt verblijven mensen die terminaal ziek zijn, maar niet thuis kunnen sterven. Soms hebben ze geen naasten die voor ze kunnen of willen zorgen. Of het wordt de familie te veel. Vaak willen patiënten hun dierbaren ook niet belasten.

In een interview met Willemien las ik dat men in het hospice steeds vaker heel eenzame, verwaarloosde mensen zien. Dikwijls hebben zij behalve een terminale ziekte ook psychische problemen. Een hospice is een kleinschalig bijna-thuis-huis waar iedereen op zijn eigen manier zijn laatste levensfase kan doorbrengen. Hoe dat er in de praktijk aan toegaat, schetst Willemien Lenstra in deze verhalen. Al jaren is zij een van de vrijwilligers die mensen in het hospice begeleidt.

Zeven dagen per week zijn er van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat vijf vrijwilligers aanwezig. Die runnen het huishouden – schoonmaken, wassen, boodschappen doen – en brengen tijd door met de gasten. De vrijwilligers doen er alles aan om het de patiënten zo goed mogelijk naar de zin te maken. Als ze trek hebben in een gebakje of een haring, dan wordt dat verzorgd. En willen ze samen winkelen of naar de kroeg, dan kan dat ook. Mensen denken vaak dat terminaal zieken de hele dag op bed liggen, maar dat is lang niet altijd zo.

Niet iedereen kan dat bedrag per dag opbrengen, zeker niet als een verblijf langer duurt. ,,Er zijn zorgverzekeraars die de bijdrage betalen, maar vaak alleen als je een heel uitgebreide aanvullende verzekering hebt. Vreemd eigenlijk, als je bedenkt dat wij tien keer zo goedkoop zijn als een verpleeghuis. Soms biedt de bijzondere bijstand uitkomst. Als er echt geen andere mogelijkheid is, rekent het hospice niets. Zij sturen in ieder geval niemand wegens geldgebrek naar huis.

Het kost jaarlijks zo’n 100.000 euro om het hospice huis te runnen. Dat geld wordt gebruikt om woonlasten, verzekeringen, eten en drinken te betalen. De helft wordt betaald door gasten, in de vorm van een huur van 40 euro per dag. De andere helft komt binnen via fondsenwerving en initiatieven als het boek van Willemien.

De inkomsten van haar boek gaan allemaal naar het hospice. Willemien heeft een selectie gemaakt uit 50 verhalen. Ze zorgde ervoor dat de personen in het boek een andere naam kregen. Op die manier wil ze rekening houden met de nabestaanden. Er overlijden per jaar tussen de 40-50 mensen in het hospice, dus Willemien kan ondertussen weer een heleboel verhalen opschrijven. Als ze even rustig de tijd heeft wil ze misschien ook overwegen om een tweede deel te schrijven.

Wil je haar boek bestellen? Dat kan via deze link