Met spoed naar het ziekenhuis

Bericht van de zorg dat mijn eega zijn televisie opgehangen wil hebben.

Oh?? Oké… De reden hoor ik vervolgens van hemzelf: er komt een aquarium, en daar zorgt zijn zoon voor.

Woensdagmorgen gaat de telefoon: mijn eega moet met spoed naar het ziekenhuis, naar de eerste hulp, en of ik misschien met hem mee kan gaan?

Hij schijnt een snel groeiend abces te hebben, met vocht gevuld, en hij heeft er ongelofelijk veel pijn van.

(Ook had hij nog een zware epileptische aanval gehad, hoor ik, en de aanvallen komen weer vaker voor, waardoor de verwachting is dat hij misschien toch over moet stappen op andere medicatie..).

De taxi die hem vanuit de zorginstelling naar het ziekenhuis zal brengen, wordt met een uur daar verwacht, en als ik mijn eega dan bij het ziekenhuis op kan vangen?

Oeps…gelukkig had ik nu geen afspraken, en mijn wekelijkse blog had ik heel toevallig de avond ervoor getypt, tegen mijn gewoonte in, maar dat komt nu wel heel goed uit, want anders had ik dat deze dag willen doen.

De medewerker verwacht dat het niet al te lang zal duren, in het ziekenhuis, en dat hoop ik ook.

Ik moet me haasten om op tijd bij het ziekenhuis te zijn.

Hij zou afgezet worden bij de spoedpost, maar eenmaal daar, zie ik hem niet.

Navraag bij de balie levert op dat hij ook nog niet binnen is.

Ik wacht een paar minuten, en krijg dan sterk het gevoel dat hij bij de hoofdingang is afgezet, door de taxichauffeur.

En ja, hoor, als ik daar aan kom lopen, zie ik mijn eega met zijn telefoon in de hand, klaar om mij op te bellen.

Balen is dit: ik had nog zo nagevraagd of hij bij de spoedpost afgezet zou worden, en dat werd bevestigd.

“Gelukkig” (en helaas) loop ik al langer in dit wereldje rond en ik ken het klappen van de zweep inmiddels.

Ik had hem al aangemeld bij de spoedpost, dus we kunnen snel door.

Mijn eega wordt ook snel “gezien”, maar vervolgens moeten we maar liefst drie uur wachten op de chirurg.

Ik krijg ondertussen een boterham aangeboden, die ik eerst twee keer had afgeslagen, in de veronderstelling spoedig aan de beurt te zijn, maar om 14.00u accepteer ik alsnog de boterham.

Mijn eega wil ook eten, maar volgens protocol mag dat nog niet.

Hij protesteert dusdanig, dat ik hem een plakje kaas geef van mijn boterham, en dan is hij daarna rustiger.

De EVv’er belt op, met de vraag of mijn eega al geholpen is. Het is inmiddels 14.30u.

Ze is helemaal verontwaardigd dat we nog steeds zitten te wachten en gaat de arts bij de instelling vragen of hier spoed achter gezet kan worden, want mijn eega heeft ook rust nodig vanwege de epileptische aanval.

Alsof de chirurg achter de deur heeft staan luisteren, komt hij daarop binnenlopen.

Ik denk: “Dat is snel, wel heel snel.”

Achteraf blijkt dat het toeval was, want het telefoontje had hem nog niet bereikt.

De ingreep zelf is zo gepiept, en dan kunnen we eindelijk weg.

Zodra de chirurg zijn hielen heeft gelicht, bel ik de taxi, want dat zal ook wel weer lang gaan duren.

De centrale meldt wachttijd van een uur.

In elk geval tijd genoeg om voor een broodje te zorgen voor mijn eega.

Het winkeltje bij de hoofdingang heeft een heerlijk broodje, waar we voor zijn gevoel véél teveel voor moeten betalen (vind ik ook), 5 euro, maar hij vindt het wel erg lekker.

Dat de taxi er met een uur zou zijn, daar rekende ik ook al niet op, terecht, want het worden er twee.

Alles bij elkaar zijn we zes uur in het ziekenhuis zoet geweest, maar hij hoeft niet te blijven, gelukkig.

Dat was dan weer dat.