Meneer Jaspers vindt het eten niet te vreten

‘Het is weer niet te vreten! Wie heeft die rotzooi gemaakt?

Meneer Jaspers staat op en gooit zijn stoel met een harde klap naar achteren.

‘Iedere dag diezelfde rotzooi! Om te kotsen.’

Mevrouw Diekema en Gooiers kijken wat geschrokken naar de grote meneer Jaspers. Hij is met zijn 1.91 erg imposant te noemen. Grote grijze baard, een leven lang ongehuwd, 2 kinderen en een papagaai die helaas niet mee mocht het verpleeghuis in. ‘We hebben niemand die ervoor kan zorgen, zei verzorgende Martien laatst in het MDO.

‘Verdomme!’ Meneer Jaspers kijkt naar Meneer de Bruin en Cornee.

‘Zeg ook eens wat, Cornee’. Meneer Cornee kijkt wat versuft omhoog. Een gesprek voeren lukt helaas niet meer. Door zijn laatste CVA. Het is meneer Jaspers duidelijk ontgaan.

‘Leg dat bestek nu neer, állemaal’. Meneer de Vries en Miedema gehoorzamen trouw en schuiven het bord naar voren.

Ik zit bij het action kacheltje in huiskamer ‘De waterlelie’ om de situatie rondom de avondmaaltijd in kaart te brengen. Al snel komt verzorgende Martien naast mij zitten ‘nou zie je het gelukkig zelf!’ Dit doet hij dus iedere dag. En aangezien hij een soort leider is ofzo, raakt bijna niemand het eten meer aan. Het is een groot probleem’.

Hij is dan ook erg overtuigend meneer Jaspers, denk ik bij mezelf. Hij heeft een behoorlijk indrukwekkend leven achter de rug als ex marinier. Vaak maanden onderweg. Geen tijd voor een stabiele relatie. Wel om 2 dochters te verwekken en het gerucht gaat dat meneer Jaspers veel meer kinderen op de wereld heeft gezet. Ze komen in ieder geval niet langs. Het zal dan ook best moeilijk zijn om met meneer Jaspers om te gaan. Hij duldt geen enkele tegenspraak en ‘wat recht is, is recht en wat krom is, is krom’.

Ik leg mijn pen neer, loop richting de eettafel en maak een buiging : ‘Goedemiddag, mensen, Goedemiddag meneer Jaspers. Ik ben Sarah Blom, de psycholoog. Mag ik plaatsnemen aan jullie tafel?’

‘Waarom!’

‘Ik hoor dat u klachten heeft over het eten’.

‘Oh jongens, een of andere Kakwijf komt de gaat zich ermee bemoeien. Nu wordt het lachen’

Ineens zie ik alle hoofden mijn kant op draaien. Ik glimlach vriendelijk.

‘Het eten is niet te vreten. Probeer het zelf maar!’

Ik pak een lepel van tafel en neem een hap uit de dampende schaal witlof, die meer doet denken aan een bak sudderende Tena ladies.

‘Wilt u een eerlijk antwoord meneer Jaspers?

‘Wat denk jij dan!’

‘Goed, ik kan hier heel kort over zijn. Het is niet te vreten.’

‘Ha! Wat zei ik je!’

Verzorgende Martien kijkt mij verontwaardigd aan vanuit de keuken.

‘Martien kom eens hier als je wilt , en proef zelf eens’

Martien is leuk. Snel. Gevat. En knap met haar lange blonde haren. Ze werkt al 15 jaar in de zorg, maar gaat steeds meer gebukt onder personeelsgebrek en werkdruk. ‘De goeien verdwijnen, maar ik laat mijn mensjes niet in de steek’, antwoordt ze steevast als je vraagt hoe het gaat.

‘Ik heb hier eigenlijk geen tijd voor’

‘Het duurt maar even”

‘Oké, even dan. Geïrritereerd stopt ze haar vork in de ovenschaal en neemt een hap.

‘Nou is toch lekker…’

‘Meen je dit? Neem dan nog eens een hap’

‘Oké, het is niet te vreten. Maar wat moeten we dan? We hebben echt geen tijd meer om zelf te koken.’

‘Dat snap ik zo goed. Maar we zijn het er wel over eens dat dit niet te vreten is, toch?’

‘Nee, het is inderdaad niet te vreten.’

‘En u, meneer Jaspers, heeft dus gelijk. Wat recht is is recht en wat krom is is krom. Onze excuses dat u zulk eten krijgt voorgeschoteld. Martien wil dit niet. En ik wil dit ook niet.

Martien knikt.

Meneer Jaspers gaat zitten en slaakt een diepe zucht.

‘Oke, even heel eerlijk. Wat mist het volgens u?’

‘Sowieso zout en een beetje peper. Het is een laffe zooi’

‘Oke, helder. En wat nog meer?’

‘Een beetje paprikapoeder, en wat kaneel. En een beetje geraspte kaas. Ik heb jaren op zee gekookt. Het moet gewoon goed zijn. Daar hadden mijn kameraden recht op’.

‘Net als u en meneer Cornee, Jansen, de Bruin mevrouw Diekema en de rest van de kameraden. Het is gewoon verdrietig dat het eten niet lekker is. Jullie zijn het waard.’

‘Ik wil het volgende met u afspreken. U proeft iedere avond even de maaltijd en kruidt het samen met de zuster af. En het verschijnt pas op deze tafel als u het goed vindt. Kun jij je hierin vinden Martien? Dat vind ik heel belangrijk.’

Martien aarzelt, maar komt dan met de verlossende woorden: ‘we moeten het proberen, vind ik. Ik kan mij hier wel in vinden. Zo gaat het ook niet’.

‘Hebben we een afspraak meneer Jaspers?’

Meneer Jaspers staat op en steekt zijn hand uit naar mij en Martien.

‘Akkoord’

‘Akkoord. Ik zal het ook nog even op schrift zetten en overhandig u het document. Misschien wilt u sowieso eens koken met de kookclub op donderdagmiddag. Mag ik u hiervoor inschrijven?’

Jaspers knikt ‘ik wil de mensen best wat leren’

Omgaan met dementie; het mooiste wat er is. Ik hou ervan!

𝗗𝗼𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗷 𝗺𝗲𝗲 é𝗻 𝗸𝗼𝗺 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹𝗴𝗲𝗽𝗿𝗲𝘇𝗲𝗻 𝗺𝘂𝘇𝗶𝗲𝗸 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝘀𝗵𝗼𝘄 ‘𝗗𝗮𝗴 𝗠𝗮𝗺𝗮 1&2’. 𝗩𝗮𝗻 𝗼𝘂𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻𝗽𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝗹𝗼𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝗺𝗮𝗸𝗲𝗿𝘀. 𝗭𝗲 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗮𝗹 𝟯𝟬𝟬.𝟬𝟬𝟬 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗵𝗼𝗹𝗽𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗼𝗺𝗴𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲𝗺𝗲𝗻𝘁𝗶𝗲.