Ik ben al 20 jaar een inwonende mantelzorger. De laatste twee mensen waar ik voor langere tijd heb gewerkt hebben mij persoonlijk in het overlijdensbericht genoemd. Ik was de “liefhebbende mantelzorger”. Voor mij staat dat gelijk aan een eremedaille.
Ik zorg nu sinds drie jaar voor iemand anders, en ben ook hier de inwonende mantelzorger. Zeven dagen per week, 24 uur per dag, inclusief alle feestdagen. Het bedrijf waar ik voor werk heeft me niet één keer bedankt voor het feit dat ik de laatste drie jaar letterlijk elke feestdag heb gewerkt, en ze hebben me al helemaal nooit een bonus aangeboden. Mij een “gelukkig nieuwjaar” wensen is er niet bij. Ik ben hier vanzelfsprekend niet voor het geld. Ik heb de familie beloofd dat ik tot het eind zal blijven, en dat meen ik ook!
Mijn huidige cliënt is 88. Hij is een veteraan, hij vocht voor ons land en is nu 100% afhankelijk van een verzorger. Ik denk dat ik degene ben die hem in leven houdt op dit moment. Ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk over hem uit te vinden, wat hij leuk vindt, dingen die hij graag eet en drinkt, wat hij niet leuk vindt, waar zijn kracht ligt en waar zijn zwaktes liggen. Ik kook elke avond zijn favoriete gerechten, ik doe alles om hem te ondersteunen, om hem op te beuren zodat hij zich comfortabel voelt. De jongens (drie zonen) kunnen nu zonder schuldgevoel van wat vrije dagen genieten, en er ook echt van genieten. Dat heb ik de laatste jaren bewezen en daar zijn ze mij dan ook dankbaar voor.
Nadat ik ‘sochtends ben opgestaan moet ik al mijn kracht gebruiken om hem uit bed, gedoucht en aangekleed te krijgen zodat hij ook zijn dag kan beginnen. Ik ben zijn beschermer geworden, zijn beste vriend, zijn chef-kok, zijn persoonlijke douche dame, zijn chauffeur, zijn privé zuster, zijn alles. Ik doe niet eens moeite om een dag vrij te krijgen want hoe kan iemand anders nou weten wat hij nodig heeft. Hij zou het trouwens ook aan niemand anders vertellen, ik ben de enige die alles weet.
En ja, soms huil ik ‘snachts omdat niemand ooit zal weten wat voor offer ik heb gebracht. Om je schuldig te voelen over één dag vrij, dat is mega heftig! In de afgelopen jaren hebben ze een paar mensen gestuurd om voor me in te vallen zodat ik naar de dokter kon, maar het eerste dat ze me vragen is waar de televisie is en of hij de hele nacht doorslaapt. Dan zeg ik mijn doktersafspraak net zo hard weer af en vertel de invallers dat ze niet hoeven te komen. Als het hun zo weinig kan schelen, dan ga ik niet weg.
Ik hoop dat mensen beseffen wat wij als inwonende mantelzorgers doen. Het neemt mijn hele leven in beslag, maar ik zou toch voor geen goud met iemand willen ruilen. Dat besef ik me elke keer als ik hem ‘savonds instop en hij zich warm en veilig in bed nestelt.
Mijn droom is dat ik minimaal 7 dollar per uur zou verdienen. Daar droom ik echt van!
Door L.G, Connecticut U.S.A.
Dit bericht heeft 0 reacties