Een beter mens

Tijdlijn: negen jaar geleden veranderde mijn leven van de ene op de andere dag, toen mijn man hersenletsel opliep op zijn werk. Ik had op dat moment geen idee waar de mantelzorg uiteindelijk op uit zou draaien.

Mijn eerste gedachte was dat het redelijk makkelijk zou zijn. De oudere, grijze dames die ik vaak zag leken altijd zo kalm en sereen, alsof ze blij waren voor hun echtgenoten te zorgen. Ik dacht dat ik misschien tijd zou hebben om gitaar te leren spelen.

Nou, had ik het even bij het verkeerde eind! De belangenbehartiging die op medisch gebied en verzekeringsgebied nodig bleek was verbluffend. In korte tijd veranderde ik van een absolute onbenul op dat gebied in een semi-expert, maar het was ongelooflijk tijdrovend.

Aanvankelijk werd ons verteld dat mijn man binnen twee weken zou herstellen. Drie maanden later was ik totaal gestrest.

Toen ben ik hulp gaan zoeken bij een plaatselijk zorgkantoor. Je kunt dit niet alleen. Ik heb geleerd om om hulp te vragen en heb een groep van vrienden en familie bij elkaar gebracht die ons konden en wilden helpen. Mijn man en ik hebben op den duur geleerd om op te komen voor mensen met traumatisch hersenletsel. Ikzelf heb geleerd om de belangen van mantelzorgers te behartigen.

Wat mijzelf betreft, ik ben na negen jaar mantelzorg sterker geworden. Ik kan beter onderscheiden wat echt belangrijk is en heb veel dingen, die eerst belangrijk waren maar er nu eigenlijk niet meer toe deden, losgelaten. Ik heb geleerd om dingen beter te organiseren en meer gericht te werk te gaan. Ik heb ook geleerd wie mijn vrienden zijn en ik herken een ‘mede-mantelzorger’ op kilometers afstand. Ik heb geleerd wat empathie is.

Ik zou nooit bewust om dit leven gevraagd hebben, maar ik ben er een beter mens door geworden. En ik hou meer van mijn man dan ooit. Mijn hart klopt nog steeds sneller als hij de kamer binnenkomt!

Geschreven door J. Parks-McKay.