Mantelzorgveteraan

Op LinkedIn kwam ik de term ‘mantelzorgveteraan’ tegen in een bericht over een ex-mantelzorger die – net als ik – zijn verdriet en zorgen om een chronisch zieke dierbare omboog naar iets super positiefs. Hij als ambassadeur voor de mens achter de ziekte, ik voor de mens achter de zieke persoon. Daar ligt de oorsprong van Mantelzorgelijk.nl. Ik kon in 2013 mijn weg binnen alle zorgwetten en regels niet vinden en bedacht dat lotgenoten mij verder konden helpen. Ik bouwde een succesvolle mantelzorg-community, werd daar het gezicht van en de rest is geschiedenis.

Maar even terug naar de term ‘mantelzorgveteraan’ en waarom ik daar meteen op aansloeg.

Acht jaar lang zorgde ik vol overgave voor mijn Alzheimervader. Die zorg was intensief, bij tijd en wijle veel te zwaar, verdrietig maar ook zeker mooi en leerzaam. Ik had het voor geen goud willen missen en zou het serieus zo weer doen voor de mensen die ik liefheb. Als ik mezelf in die tijd met een hond had moeten vergelijken, was ik ongetwijfeld op een pitbull uitgekomen. Ik beet me in alle zorgen en problemen vast en liet pas los als ik vond dat het juiste moment was aangebroken.

Wat mij het meest door die fase heentrok? Op Mantelzorgelijk bloggen en vloggen over mijn zorg, mijn kennis en ervaringen delen en alles wat ik daar van mijn lotgenoten voor terug kreeg. Zij wezen mij vaak de weg. Zij leerden mij het klappen van de zweep en ik durf nu best te zeggen dat ik daardoor een verdraaid goede mantelzorger werd.

Maar toen overleed mijn vader toch nog heel plotseling. Hij viel, brak zijn schouder, ging heel snel achteruit en 3 dagen later was hij er niet meer. Ik werd ex-mantelzorger. (Wat een rotwoord, hè ?!) Ik heb een tijdje écht met m’n ziel onder mijn arm gelopen. Het verlies en het – na 8 jaar – niet meer hoeven zorgen voelde als een groot, donker gat. Ik twijfelde zelfs of ik nog wel het gezicht van mijn eigen succesvolle community kon en wilde blijven. Want wat heb je lotgenoten eigenlijk nog te bieden als je zelf mantelzorger af bent?

Maar een paar weken na de crematie van mijn vader was daar ineens Covid-19 en de eerste lockdown. Alle zorg en ondersteuning voor kwetsbaren én hun mantelzorgers werd thuis afgeschaald en de verpleeghuizen gingen op slot. Mijn mobiele nummer, woon- en mailadres stonden op de website en binnen een paar dagen werd ik bedolven onder de telefoontjes, mailtjes, brieven en kaarten. Allemaal radeloze hulp en ondersteuningsvragen van mantelzorgers door heel Nederland.

Ik wist niet wat me overkwam, die pitbull kwam weer in mij naar boven en ik realiseerde me ineens wat mijn volgende rol binnen Mantelzorgelijk zou kunnen worden: belangenbehartiger en adviseur vanuit mijn eigen ervaringsdeskundigheid! Ik had er tot vorige week alleen nog geen goed woord voor gevonden. Voor mijn gevoel dekt de term ex-mantelzorger de lading namelijk niet helemaal. Ex staat immers voor einde en ik sta voor mijn gevoel nog maar aan het begin van waar Margreet en ik met Mantelzorgelijk heen willen .

De titel mantelzorgveteraan dekt voor mij de lading wel. Een veteraan is namelijk een oudgediende, met veel ervaring. Een oud-strijder die vol overgave heeft gediend. De titel veteraan dwingt alom respect af. De titel ex mantelzorger doet dat bij lange na niet. En dat moet anders . Zeker in een tijd waarin mantelzorg de hoeksteen van de zorg dreigt te worden en mensen zoals ik hun ervaringsdeskundigheid kunnen inzetten om te steunen en te adviseren. Dat wil ik niet meer als ex-mantelzorger maar als mantelzorgveteraan. Ik draag die titel vanaf nu met heel veel trots!