Mantelzorgloos

“Uiteraard heb ik het bloggen wel eerst met m’n vader overlegd, hij is er prima mee op 1 voorwaarde…

“Dan wil ik ook eens mijn woordje doen “Lena”, want dan weten die mensen dat ik het ook met jou niet altijd gemakkelijk heb”. Nou “Arie” deal!

Zo eindigde mijn laatste blog…

Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Mijn vader is op 18 oktober  j.l. toch nog totaal onverwacht overleden en mijn leven staat voor nu helemaal op de kop, ineens is alles zo anders. Dat doet verrekt veel pijn, het verdriet, het gemis van m’n pa, het gemis van samen ons leven delen, zelfs het gemis om niet meer te hoeven zorgen voor…

Mijn hoofd is vol, maar toch moet je alert blijven want er valt nu nog zoveel te regelen en het leven draait gewoon door. Je moet blijven functioneren, ook je werkgever wil je na bijna 3 weken weer zien. Daar wil ik nog aan toevoegen dat ik mijn handen dicht mag knijpen met die van mij, mijn hele afwezigheid in deze bizarre situatie heb ik in het geheel terug gekregen. Ze hebben het weggeschreven onder “bijzonder verlof” hoe bijzonder is dat wel niet?

En nu “behoor” ik dus te rouwen, ik had in de eerste dagen het gevoel dat ik niet normaal was. Na de vele tranen in het ziekenhuis heb ik geen traan gelaten tijdens de afscheidsdienst, kon de eerste dagen helemaal niet echt huilen. Voel mij schuldig als ik toch nog een moment van lachen heb, voel mij schuldig als ik de mensen die mij thuis komen bezoeken het liefst de deur wel uit wil kijken om alleen te kunnen zijn, voel mij schuldig als ik in gedachten al een nieuw plekje aan het inrichten ben. Nou, noem het allemaal maar op. Pas nu begint het allemaal. .

Zoals velen van jullie weten woonde ik bij mijn vader, dus thuis is alles nog zoals het was, alles staat nog zo zoals het was, z’n brillenkoker met het laatste puzzelblad: het ligt er nog precies zo, precies zoals het was.  En dat maakt het gevoelsmatig nou juist zo verwarrend voor mij: het voelt vertrouwd en veilig om er te zijn, ik voel nog bijna zijn aanwezigheid terwijl je weet dat hij niet meer daar op die stoel zit, zoals het altijd was…

En dat maakt mij soms wel een beetje bang, want wat als ik t.z.t moet verhuizen komt de echte klap dan alsnog? Ik mag mij gelukkig prijzen met de mensen om mij heen, met hen die verder wonen maar gevoelsmatig heel dicht bij mij zijn.  Het zijn er maar een paar die ik alles toevertrouw, maar wat ben ik ze dankbaar.

Mantelzorgelijk volg ik nog steeds elke dag, die behoefte in mij is groot. Op het forum maak ik kennis met lotgenoten die in een soortgelijke situatie van afscheid nemen zitten of hebben gezeten. En zeg eerlijk, met wie kan je het beste praten over je gevoelens, je twijfels of angsten etc. dan hij/zij die deze zelfde emoties ervaren? Ik zal ook zeker actief blijven hier op het platform, want al ben ik voor nu “Mantelzorgloos” ………… Mantelzorgelijk zit in mijn hart!

Hoe het zich verder allemaal gaat ontwikkelen, ik heb geen idee. Het komt zoals het komt..

Maar dat het uiteindelijk goed komt met “Lena” weet ik zeker, m’n lieve pa had het niet anders willen zien.

Hou jullie goed en tot gauw maar weer,

Jo(landa) xoxox