Mantelzorgkreet: Wil je dit lezen?
Mantelzorger Linda van der Niet heeft een gehandicapte dochter. Ze schreef ons dit bericht. Wil je het lezen? En heb jij advies voor Linda?
“Als ik me met mijn dochter onder de mensen begeef, vind ik het heel erg lastig om reacties van anderen te merken. We worden nagestaard, soms stoten mensen elkaar aan, fluisteren of lachen. Ze valt op want ze ziet er leuk en vrolijk uit. Ze is zestien, draagt geluidsdempers (nee, het is geen muziek), een knuffelbeestje in haar hand heeft en maakt soms een huppeltje. Dat valt op, ja.
Gelukkig merkt ze er zelf niets van. Ik daarentegen word er moe van. En soms nors. Ik weet dat het meer zegt over degene die reageert en ik probeer echt al zoveel jaar om ‘erboven’ te staan. Maar dat lukt lang niet altijd.
Goed idee/voornemen: Ik ga het proberen positief te bekijken. Want bedoelen anderen het wel negatief? Ik vraag het ze niet, ik neem het aan. Misschien vinden mensen haar gewoon leuk. Of mooi anders, zoals ik haar zie. Of knap hoe ik als moeder met haar omga: altijd geduldig en liefdevol. Dat kan ook bijna niet anders, want ze is één van de mooiste mensen die ik ken. Als ik door een positieve bril ga kijken, ervaar ik misschien meer positiviteit terug. Ik denk ‘m een beetje om. Anders weet ik het ook niet. Ik doe mijn best.”
Meer lezen
Als je als volwassene ‘bijzondere’ mensen ziet kan ‘kijken naar’ zoals Linda dat beschrijft, een gevoel van betrokkenheid en warmte en respect voor de verzorgende bij je opkomen. “Staren naar” is misschien niet leuk voor de betrokkene maar als je een glimlach van zoiemand krijgt lijkt het me dat diegene je respecteert. Schaam je nooit voor je dochter of voor diegene waar je mantelzorger voor bent en met haar op straat wandelt of in een winkel bent. Bedenk dat er veel vaker dan je denkt mensen zijn die in stilte met je begaan zijn, ook al ‘kijken’ ze naar je.
Ik hoop dat ik deze kleine peptalk aan je kan overbrengen.
Ik denk dat het inderdaad zit in dat omdenken Linda…
Een dochter van 16 is natuurlijk iets anders dan een moeder van 88, maar als ik mijn moeder (met Alzheimer) neuriënd voor me uit zie lopen in de supermarkt met haar pluche hondje vastgebonden op haar rollator, dan kan ik alleen maar blij zijn. Blij dat zij nu zo totaal zichzelf is, terwijl ze zich vroeger zó druk maakte over ‘wat de mensen van haar vonden’.
Zij leert mij nu dat het niet uitmaakt wat anderen van je denken, het gaat erom hoe jij je voelt. En nu ik die nieuwe mindset heb, zie ik ineens ook veel mensen glimlachen…
Authenticiteit is zo mooi. Vele volwassenen zijn dat in de loop van hun leven kwijt geraakt en hebben het vervangen door ‘zo hoort het’. Stiekem willen de meesten ook huppelen op straat. Ga daar maar van uit. Helaas zijn er mensen die dat af hebben geleerd. Iemand heeft hen, in het verleden, te kennen gegeven dat dat niet op straat getoond mag worden.
En weet je, als ik vrolijk ben, neurie en zing ik ook op straat. Gaat vanzelf. Ik heb niet eens in de gaten hoe mensen daar op reageren, omdat ik geniet. Heerlijk om dat gevoel te mogen en kunnen hebben. Jammer toch wanneer ik me ga aanpassen omdat iemand anders ‘dat niet vindt horen?’ Het kan ook zo maar zijn dat het zo aanstekelijk werkt dat men omkijkt, lacht, elkaar aanstoot om daarna ook te gaan neuriën. In ieder geval hebben ze een leuk verhaal om aan anderen te vertellen.
Geniet van je dochter en jullie unieke samenzijn.