Mantelzorgers zijn schaduwpatiënten

Er wordt een zwaarder beroep gedaan op mantelzorgers. Niet alleen de fysieke druk, maar ook de mentale druk wordt opgevoerd. Dit heeft grote gevolgen voor de mantelzorger zelf. Ze worden ziek van het zorgen. Veel mantelzorgers zijn inmiddels schaduwpatiënten.

Jarenlang liefdevol en intensief zorgen eist zijn tol. Daar waar de maatschappij mantelzorgers ziet als een welkome oplossing voor problemen, is de realiteit dat de grens van hun inzet zwaar wordt overtreden. Grenzen worden bijna dagelijks opgerekt. Als ‘rupsjes-nooit-genoeg’ klauwen ze in het leven van menig mantelzorger.

Het mooie van mantelzorg is de liefde. Het slechte van mantelzorg is dat je daardoor chantabel bent. Want wie laat zijn of haar dierbare in de steek? Zelfs als je je niet lekker voelt. Je moet door. Je gaat door. Je bent immers verantwoordelijk voor het welzijn van de ander. Tot je erbij neervalt.

En dan? Dan heb je een driedubbel probleem. De zorg moet worden overgenomen, je moet zelf zorg en aandacht krijgen en het mag vooral niet te lang duren. Want een zieke mantelzorger…daar zit niemand op te wachten. En zo ploeteren we door en gaan veel te snel weer aan de slag.

En zo wordt een goedkope oplossing voor één zorgvrager ineens een probleem met twee of meer patiënten.

Dit kan niet zo doorgaan. Veel mantelzorgers zijn potentieel de patiënt achter de patiënt. In de schaduw waar ze niet gezien worden. In de schaduw waar de zon niet schijnt. In de schaduw waar ze niet beter worden.

Schaduwpatiënten zijn mensen. Ze zijn doorzetters en ze gaan door zelfs ten koste van zichzelf. Ook zij hebben recht om niet ziek te worden, om beter te worden en om gezien te worden. Want besef heel goed dat mantelzorg iedereen gaat overkomen en voor je het weet word je als schaduwpatiënt ook nog eens in de kou gezet.