Mantelzorger, je bent niet alleen

Iets minder dan een jaar geleden besefte ik dat de dingen er waarschijnlijk niet beter op zouden worden. Ik keek op dat moment naar twee bandjes, wat kant en kleine haakjes. Ik had ze vaak losgemaakt, maar nog nooit vastgemaakt.

Het was Holly’s beha. Holly en ik waren al 20 jaar samen, en nu vocht zij tegen een graad 4 inoperabele hersentumor. Ze had haar gezichtsvermogen verloren, ze had een gebroken arm en zenuwbeschadiging aan een kant. Sinds haar diagnose, een paar jaar daarvoor, zorgde ik voor haar, en nu betekende dat ook het verwisselen van haar verbanden, haar voorlezen en haar aankleden ‘s morgens – inclusief die vervloekte beha.

We zijn met velen, wij, die voor dierbaren zorgen. Wij noemen onszelf vaak liever geen verzorgers of mantelzorgers, maar gebruiken benamingen waarbij we ons prettiger voelen: een goeie zoon, een liefhebbende echtgenote, een loyale vriend. Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer, we zorgen voor een ouder, een vriend, een echtgenoot of echtgenote, en het is een zware baan. Voor mij was het bevredigend en inspirerend, maar ik voelde me tegelijkertijd ook zwaar afgeleefd en geïsoleerd.

Nadat we hoorden dat Holly een hersentumor had konden we nog steeds samen uit eten gaan, samen naar de sportschool gaan en gewoon een stel zijn. Echter, hoe meer haar tumor groeide, hoe meer onze levens veranderden. Ik deed ineens alles twee keer. Ik stond op, waste me en kleedde me aan en dan hielp ik Holly met opstaan, waste haar en kleedde haar aan. Na het eten poetste ik mijn tanden en dan poetste ik haar tanden. Je doet alles met liefde, maar er waren dagen dat ik niet douchte omdat daar geen tijd meer voor was nadat ik Holly met alles had geholpen. Ze kwam altijd op de eerste plaats, en ik besef me nu dat als je een mantelzorger bent, je ook voor jezelf moet zorgen. Je kan het niet laten afweten, want meestal is er niemand die voor je kan invallen. Juist daarom moet je goed voor jezelf zorgen.

Als je nog nooit voor iemand hebt gezorgd, denk hier dan eens aan: op een bepaald moment in je leven zal er iemand voor jou zorgen, of zul jij mantelzorger voor iemand zijn. Misschien was je altijd al van plan mantelzorger te worden. Misschien is het je gewoon overkomen. Zorgen voor een dierbare kan een familie dichter bij elkaar brengen, maar het kan ook fysiek en mentaal veeleisend zijn, grote financiële druk veroorzaken en het kan je werk en andere relaties in de weg staan. Ik ben blij dat er steeds meer aandacht wordt gegeven aan zorgen voor de mantelzorgers, want je kunt niet voor iemand anders zorgen tenzij je voor jezelf zorgt!

Dit is geschreven door een Amerikaanse man, die in zijn leven veel heeft meegemaakt en voor veel dingen heeft moeten vechten. Van dakloze tot eigenaar van een succesvol bedrijf, van in de rij staan bij de voedselbank tot vrienden kunnen trakteren op diners in dure restaurants. Wanneer hij eindelijk heeft bereikt wat hij wilde en zijn dromen heeft waargemaakt, verliest hij zijn vrouw aan een hersentumor.

In Amerika zijn er sinds 2009 ongeveer 42 miljoen onbetaalde mantelzorgers. Zij voorzien in zo’n 450 miljard dollar aan onbetaalde zorg. Of het nou in Amerika of in Nederland is, de staat wordt grootscheeps geholpen door mantelzorgers die, ongeacht waar ze wonen, met dezelfde gevoelens en emoties te kampen hebben. Ik hoor en lees vaak dat vrienden en kennissen op den duur wegblijven als je mantelzorger bent. Laten we toch met alle macht proberen om onszelf en anderen ervan te overtuigen dat het geen pijn doet en geen geld kost om geregeld even langs te gaan bij je vriend(in) of kennis die mantelzorger is. Gewoon even vragen of ze misschien iets nodig hebben of een praatje maken. Laat weten dat ze niet alleen zijn, want je alleen voelen in deze wereld wil volgens mij niemand.