Mijn broer en ik konden altijd goed met elkaar opschieten maar de laatste 18 maanden is onze relatie gespannen. De oorzaak komt helaas vaak voor: we zijn het niet eens over de rollen die we zouden moeten spelen bij de zorg voor onze moeder.
Ik, als oudere (en naar mijn mening wijzere) broer, heb het voortouw genomen. Mijn moeder woonde ver van mij vandaan en ik heb haar verhuisd naar een appartement dichtbij mijn huis. Ik denk dat ik weet wat het beste voor haar is, en wat mijn broer en ik haar moeten bieden. Hij woont 450 kilometer hier vandaan en heeft een ander beeld van wat mijn moeder nodig heeft. Hij denkt dat ze helemaal niet zoveel hulp nodig heeft, en daarom is hij minder bereid om offers te brengen.
Zoals bij veel volwassen broers en/of zussen in mantelzorg situaties heeft ons meningsverschil de dynamiek van onze kindertijd teruggebracht. In zijn gedachten speel ik nog steeds de pestende oudere broer die hem altijd vertelt wat hij moet doen. In mijn gedachten is hij nog steeds de koppige jongere broer die de gezinsverantwoordelijkheden niet nakomt.
De band tussen broers en zussen die voor hun vader of moeder zorgen is vaak ontzettend sterk. Het komt echter vaak voor dat meningsverschillen tussen broers en/of zussen een wrok veroorzaakt die vaak blijft doorsudderen. Soms komt het zover dat die wrok explodeert en langdurige schade veroorzaakt.
Vergeet niet dat er veel op het spel staat
Als broers en zussen de zorg voor hun ouders coördineren, krijgt de ouder betere zorg. Omgekeerd kun je niet goed voor je ouder(s) opkomen als het gaat om zorg en interactie met artsen wanneer je het te druk hebt met het afkatten van je broer of zus. Broers en zussen kunnen op die manier helaas het leed van hun dierbaren, die ze ogenschijnlijk proberen te helpen, verergeren.
Onthoud dat je, als de zorg is afgelopen, nog jarenlang beoordeeld wordt op de zorgkeuzes die je hebt gemaakt: er is geen broer of zus die ooit vergeet wie er was toen hun moeder of vader zorg nodig had, en wie het te druk had met zijn eigen carrière, kinderen of kleinkinderen om een duit in het zakje te doen. Dat soort herinneringen zijn zwaar en vrijwel onverwoestbaar.
Pas op terugval
Mijn broer en ik kunnen allebei bevestigen dat de zorg voor een ouder wordende ouder de rivaliteit uit de kindertijd nieuw leven inblaast. Broers en zussen kunnen vechten om wie de bevoegdheid krijgt om beslissingen te nemen, of om de favoriet van hun ouder(s) te worden. Onthoud dat jullie nu allemaal volwassenen zijn en dat er geen reden is om de relatiepatronen uit de jeugd te doen herleven. Gezond verstand en wederzijds respect is de beste manier om je van het verleden te bevrijden, en om de toekomst van de ouder die zorg nodig heeft veilig te stellen.
Weg met seksisme
Dit alles geldt ook voor genderrollen. Veel te vaak verwachten broers van hun zussen dat zij de last van de zorg op zich te nemen. Wie deden er per slot van rekening meer huishoudelijk werk toen ze jonger waren en samen opgroeiden? De zussen. Er is vandaag de dag waarschijnlijk geen vrouw meer die niet kwaad zou worden op een broer die zijn verantwoordelijkheid niet neemt. Alleen als gender stereotiepen aan de kant worden gezet kunnen broers en zussen effectieve partners zijn.
Gelijkwaardigheid is onrealistisch en waarschijnlijk inefficiënt. Er zijn maar weinig broers en zussen die een perfecte verdeling van de zorgtaken bereikt. Vanwege tijd, hulpbronnen, afstand en persoonlijkheid is er vaak een persoon die meer initiatief neemt dan de anderen. Dit kan het maken van beslissingen die snel genomen moeten worden soms wel vergemakkelijken. Wat belangrijk is dat elke broer of zus in staat gesteld wordt om op welke manier dan ook iets bij te dragen. Door bijvoorbeeld elk kwartaal eens bij elkaar te komen om het zorgplan te bespreken en te overleggen wat goed werkt en wat niet, wordt het 'team' sterker en kun je ook elk familielid persoonlijk bedanken voor zijn of haar bijdrage en inzet.
Wees lief voor elkaar
Mantelzorgen is frustrerend. Niet elke ouder werkt mee of waardeert wat je doet, sommige mensen zijn ronduit onbeleefd. De zorgtaken zijn vaak geen pretje en stellen het geduld van zelfs de meest toegewijde kinderen op de proef. Het is oké als kinderen met elkaar over die frustraties praten, zolang het alleen binnen de familie blijft! Erken dat mantelzorg soms zwaar is en behandel je zorgpartners met empathie.
Het is makkelijk om advies te geven maar moeilijk om dat advies te implementeren.
Ik probeer nog steeds de bovenstaande raad toe te passen op de relatie met mijn broer. Het wederzijds respect is er wel, gelukkig. We hebben allebei erkend dat we aanzienlijke offers brengen voor onze moeder, en de vriendelijkheid tegenover elkaar komt langzaam terug. We zijn er nog niet, maar we weten in elk geval dat we er aan werken.
Bron: https://www.aarp.org
Dit bericht heeft 0 reacties