
Mantelzorg gaat ons allemaal overkomen; een schrijnend verhaal van een mantelzorger
Wat voor de ene mens de dagelijkse realiteit is, is voor de ander een ver-van-mijn-bed-show. Niet iedereen schijnt zich te realiseren dat mantelzorg ons allemaal gaat overkomen. Het is allang niet meer alleen een gezellig kopje koffie of het halen van een kleine boodschap. Nee, het gaat veel verder dan dat en de toekomst belooft niet veel goeds.
Mantelzorg is niet alleen het zorgen voor een ouder, maar ook voor een zorgintensief kind, een partner, een broer of zus. Als de zorg intensief is kan dit directe gevolgen hebben voor het emotionele, fysieke en financiële welzijn van een mantelzorger. Er wordt veel gesproken over de gerichte ondersteuning van mantelzorgers, maar hoeveel steun en hulp is er echt? Ik schets jullie een werkelijke situatie van een mantelzorger in Nederland.
Het verhaal van een mantelzorger
Als partner heb je elkaar trouw beloofd in goede en in slechte tijden. Dus op het moment dat het niet goed gaat, ga je voor je partner zorgen. Je zet alle zeilen bij om zoveel mogelijk taken in de avonden en in de weekenden te doen. Maar daar red je het niet meer mee. Maar ja, je bent kostwinner, hebt een goede baan en je hebt het inkomen hard nodig. Dus je gaat nog even door.
Dan klop je aan bij de werkgever voor extra steun en begrip. Maar helaas is deze werkgever vooral gericht op de bedrijfsresultaten en is er geen sprake van meedenken of flexibiliteit. Maar het zorgen gaat door. Dus zet je jarenlang alle vakantiedagen, extra verlofdagen en feestdagen in om het zorgen rond te krijgen. Dit gaat net zolang door totdat de man met de hamer zich laat zien. Je hebt een burn-out.
Dan klop je aan bij de bedrijfsarts en allerlei ondersteunende instanties. Na een ziekteperiode eindigt het dienstverband en word je afgekeurd. Na een tijd volgt een herkeuring en blijk je te moeten vechten om erkenning te krijgen van zoveel jaar roofbouw door het mantelzorgen. Er zijn trauma’s en je hebt last van PTSS. Je wordt hierin niet gehoord of geloofd en de uitkering wordt flink verlaagd. Het wordt een juridisch steekspel dat je verliest. En dan gaat het steeds slechter met je partner en een opname komt in zicht.
Na een lange periode vol strijd is er eindelijk een plekje en verhuist je partner naar een kamer in een instelling. Een stap die je veel moeite kost. En dan begint er nieuw gedoe. Vanwege allerlei regelgeving zakt het inkomen flink en moet je na al die jaren waarschijnlijk besluiten om te scheiden van tafel en bed. Hoe triest en pijnlijk is dat? Zelfs na direct contact met de gemeente met een brandbrief wordt er niet meegedacht of meegeholpen om de situatie te verzachten.
En daar zit je dan. Je hebt zoveel jaren intensief en vol liefde gezorgd, maar voelt je nu aan de kant gezet door overheden en instanties. Je had een goede baan en moet nu weer knokken om bijstandsniveau te krijgen en van alles te regelen. Je zult alle energie nodig hebben om zelf weer wat op te krabbelen en een andere manier van leven op te bouwen. Je hebt geen idee hoe het verder zal gaan of hoe je dit vroeger deed. Je bent moe. Hoe word je ooit weer de oude? Of tenminste een nieuwe ik?
Wat als er wel erkenning was geweest?
Hoe was het gegaan als de werkgever of de keuringsarts hier anders mee om was gegaan? Want stel je voor dat deze mantelzorger wel gezien was in de opgave en de juiste steun had gekregen. Wat als er wel erkenning was geweest voor de fysieke en mentale gevolgen door de uitputting van al die jaren zorgen? Dan had het leven er zeker anders uitgezien voor deze mantelzorger. Er was dan veel leed en verdriet voorkomen. Maar deze mantelzorger was vogelvrij in het systeem en in onze maatschappij. En dat heeft veel veroorzaakt. Te veel.
We hebben nog een lange weg te gaan voordat mantelzorg door iedereen gezien, herkend en erkend wordt. Dus denk niet dat dit jou nooit zal kunnen overkomen. Het leven blijft een dubbeltje op z’n kant. Voor jou, voor mij en voor alle (toekomstige) mantelzorgers. Helaas staat dit verhaal niet op zichzelf. Er zijn al te veel verhalen. En ik blijf ze vertellen.
Wat een schrijnend verhaal. Ik zou haar graag willen komen knuffelen. Klinkt zo bekend.
Zwangerschapsverlof is al heel lang geregeld, ouderschapsverlof ook en inmiddels heeft de papa ook vaderschapsverlof. Waar blijf de zorg voor de mantelzorgers? Nergens! Totdat ze er dood bij neervallen. Daar is totaal geen oog voor, sterker nog, steeds maar weer een schepje er bovenop.
Ik heb jarenlang voor mijn ouders en zus gezorgd en daarnaast had ik een baan. Mijn leidinggevende had ook geen begrip voor de situatie. Dit bracht mij vaak in onmogelijke situaties en dreef mij tot wanhoop. Een volgende leidinggevende had zelf ook ervaring met mantenzorg en dat scheelde een heel stuk.
Inmiddels zijn mijn ouders overleden en heb ik op dit moment alleen de zorg voor mijn zus. Ik ben nu met pensioen , dus is mantelzorg nu stuk makkelijker te organiseren.
Er is nu wel meer oog voor de mantelzorger, niet voor het welzijn van de mantelzorger zèlf, maar om taken naar toe te schuiven.
Hallo Jeanne,
Ik ben het helemaal met je eens. Alles rond de kinderzorg is prima geregeld, maar rond de mantelzorg zeker niet.
En het is precies wat je zegt, er is meer oog voor de mantelzorger, maar of dat positief is… Mantelzorg wordt nog te veel gezien als onuitputtelijke bron van handen en energie. Dit gaat ten koste van het welzijn van de mantelzorger, zowel fysiek, emotioneel als financieel.
Blijf wel je eigen grenzen in de gaten houden, ook al lijkt alles nu vanuit jouw pensioen makkelijker te regelen.
Voor je het weet schuift er steeds meer jouw kant op. Sterkte met zorgen en blijf scherp!
Groet, Margreet
♥ Wat een herkenbaar en waar geschreven verhaal.
Ik zou willen, al jaren, dat er eens een minister voor de Mantelzorgers aanpgesteld zou worden. Al derdtien jaar zorg ik voor mijn partner. ZZP7 Meerzorg.
Afasie…. Na Herseninfarct /hersenbloeding op 51 jarige leeftijd.
Dank voor mijn gedachten die u goed verwoord hebt. Mvg Kitty
Hallo Kitty, dank je wel voor je reactie en wat fijn dat je het herkenbaar vindt.
Een minister van Mantelzorg, dat is zeker geen slecht idee. Het is nu veel te versnippert en het krijgt zeker niet de aandacht die het verdient.
Ik herken het lange zorgen dat je beschrijft en weet wat het met je doet.
Veel sterkte!
Groet, Margreet
Dit platform wordt hopelijk ook gelezen door de zorginstellingen en de zorgminister! Het is zo belangrijk dat deze verhalen gekend worden en dat de verantwoordelijken voor de juiste oplossingen hier actie op ondernemen! Hoe lang moeten we nog wachten op erkenning en goede respons??!!
Hallo Mieke, dank je wel voor je reactie!
We vinden het erg belangrijk dat de verhalen verteld en gehoord worden.
Met regelmaat brengen we het platform onder de aandacht van beleidsmakers en politiek.
Het vraagt een lange adem….maar we houden vol.
Groet, Margreet