Mantelzorg-CV #zorgintensiefkind

Op het scherm van mijn laptop staat: ‘Linda van der Niet is mantelzorger. Ze heeft twee puberdochters. De oudste, Daan, heeft klassiek autisme en een verstandelijke beperking. Linda begeleidde daarnaast haar schoonmoeder, die aan de ziekte van Parkinson leed en begin 2014 stierf. Vlak daarna werd bij Linda’s man André darmkanker geconstateerd in een vergevorderd stadium. Na een intensieve behandeling gaat het weer beter met hem.’

Als ik mijn introductietekst op deze site zo voor me zie, denk ik: jee mijn ‘mantelzorg-loopbaan’ is best een binnenkomertje. Maar goed, het klopt. Dit is echt wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Mantelzorgelijk heeft bij deze tekst ook een foto van me nodig. Ik heb een ‘goede’, die in de zomer van 2013 is gemaakt. Drie jaar oud alweer. En wat is er veel gebeurd zeg, in die drie jaar. Mijn schoonmoeder in haar laatste levensfase bijgestaan, haar hand mogen vasthouden toen ze overleed. Mijn kinderen, de één een gevoelige denker, de ander verstandelijk beperkt, begeleid in dat rouwproces. Om ze daarna heel tactvol te moeten uitleggen dat hun vader kanker had. Ik durfde realistisch te blijven en stelde me het slechtste scenario voor. En dat ik als enige ouder zou overblijven. Hoe draag je zoiets? Soms dacht ik heel praktisch: dan realiseerde ik me ineens dat ik gelukkig altijd zelf mijn motorolie bijvul, maar nog nooit een autoband had verwisseld. 
Wat hielp, is dat mijn man relatief jong was voor deze aandoening. En sportief. Optimistisch ook. De artsen waren hoopvol. En terwijl mijn man alles op alles zette om beter te worden, deed ik ‘de rest’ alleen. En vooral graag zelf: Overleg met school, het huishouden, communicatie met familie en vrienden, bezoek afhouden, alles zo normaal mogelijk laten doorgaan voor de kinderen, dagelijks mee naar de bestralingen, iedere week yogales blijven geven aan een groep mensen en tegelijkertijd stress hebben om uitslagen van onderzoeken. De zorg voor mijn gehandicapte kind en aandacht voor haar zus. Teveel om op te noemen. En toen ik – natuurlijk ook heel stoer en onafhankelijk ‘zelf’- de bomen in de voortuin stond te snoeien sprak de buurman door de heg: Linda, ik bedacht me dat jij nog niet eens veertig bent. Net als mijn zoons. Maar zij hebben nog kleine kinderen en maken zich zorgen om doorkomende tandjes. Jij bent al verder. En jij hebt al zoveel op je bord gekregen. Baal je daar nou niet gigantisch van? Ik moest hem wel een beetje gelijk geven. Af en toe had ik best met mezelf te doen. Kon ik het wel van de daken schreeuwen. Op Facebook zitten hielp ook helemaal niet: iedereen leek zo gelukkig en leuke dingen te beleven. Ikzelf zag vooral veel ziekte, de binnenkant van de vaatwasser en onzekerheid over de toekomst. Ik zei dat ook tegen mijn buurman. En nam me voor dat de komende jaren van mijn leven sowieso beter zouden moeten worden.
Maar goed, die foto bij mijn introductietekst, daar zat ik dus even mee. Want was ik niet veel ouder geworden door dit alles? Zichtbare sporen ofzo? Ik vroeg het aan Debbi, m’n jongste dochter. Ze moest het eerlijk zeggen en vond dat ik er nog helemaal op leek. ‘Alleen je haar is nu langer.’
Inderdaad. Net als m’n mantelzorg-CV. Genoeg om over te schrijven dus…