Mijn man onderschepte de brief #FTD

Op een moment waarop je het niet verwacht, stond mijn man ineens voor mij, maak maar een afspraak.
Ik liet er geen gras over groeien. Ik wil een afspraak bij de “beroemde” Neuroloog op het gebied van FTD. Dit was mij al jaren geleden verteld, deze neuroloog is de beste.
Uren rijden, je weet de weg niet, de navigatie laat je in de steek, vanwege omleidingen. Borden volgen, wat een ramp. Hij wist altijd zonder problemen de weg te vinden, begreep het meteen.
Nu was ik het die moest navigeren, deed ik eigenlijk al jaren. Alleen had ik het besef niet, nu wel. Je bent nerveus, gespannen, het lukte mij om er te komen.
De bekende/beroemde neuroloog, hij zal mij begrijpen, hij begrijpt wat ik bedoel. Vergeet het maar je krijgt een co assistent. Niets mis mee, zij moeten ook leren.
Behalve in zo`n situatie waar wij in zitten, ik had al een brief geschreven en mijn carer, zij weten toch hoe wij er aan toe zijn.
Nee, er is niemand die je helpt, ook niet de ziekenhuizen ervoor, die wij hadden afgelopen. Koud, kil, afstandelijk. Je bent een nummer. Op 1 uitzondering na, de vriendelijke arts die mij heeft terug gebeld.
Er zijn toch nog artsen die gevoel hebben.

Bijna de hele dag in het ziekenhuis geweest, een lange weg terug naar huis. Er zou snel een pet ct-scan afgenomen worden. Alles wilde de neuroloog binnen 14 dagen afgerond hebben.
De brief viel in de bus, wanneer het onderzoek zou plaats vinden van de scan. Mijn man onderschepte de brief.
Ik ga niet, opnieuw, terwijl ik het woord “opnieuw” niet wilde schrijven.

Annuleren, opnieuw! Loslaten? Moet ik het loslaten? Het heeft geen zin. Ik wist en vermoedde dat je op deze scan mogelijk niets kon zien, een jaar later, of nog langer. Ontwikkelingen kunnen lang duren.
Wij als partner, weten beter. Behalve onderzoeken moeten het bewijzen. 2 tot 20 jaar staat er op de sites.
Ik had gehoopt, dat zij mijn verhaal zouden geloven, zowel bij de Neuroloog als bij de Neuropsychologe.
Alle onderzoeken werden afgelegd bij co assistenten.

Mogelijk voelt mijn man toch iets, waardoor hij van die of gene kritiek kreeg, of zich niet zichzelf voelde.
Oke, ik ga mee voor de scan, ik liep op wolken, 3 weken wachten. Als partner, hoe schrijnend het ook is, hier leer je mee omgaan. Weken, maanden en jaren.
Ik had medelijden met hem, het is geen pretje wat je moet ondergaan, maar deed hij het voor mij, of voor zichzelf. Ik zal het nooit te weten komen.
De uitslag, goed. Ik keek naar mijn man, voldaan. Begrijpelijk, maar ik dan, hoe moet IK verder.
Ik zei tegen de neuroloog, ja maar, ik kon niet meer uit mijn woorden komen. Overrompeld.
Hoe is het mogelijk, 6 advocaten afgelopen, 3 keer ons gezamenlijke inkomen stop gezet, vermoedelijk straks weer, roddelen over mij tegen mijn familie, vrienden en buren. En nog veel meer, de tijd is er niet voor om alles opnieuw uit te leggen.
Je zit 10 minuten binnen en dat is alles. Hoe kan je alles verwoorden, je zit vol, emotie, verdriet, pijn, het ergste niet geloofd te worden, alsof je alles zit te verzinnen om je man de deur uit te krijgen.

Waarschijnlijk heeft er bij uw man altijd al iets gezeten en heeft de vermoedelijke FTD het de laatste jaren versterkt. Het spijt mij, wij kunnen verder niets voor u betekenen.