Mag ik dan bij jou #mantelzorg4voeters

Alles staat klaar en de laatste handeling is de snor van Butler nog even borstelen. Dagelijkse routine. ’Breng de borstel Butler’, vraag ik hem. Hij pakt de borstel en legt hem in mijn hand. Dan springt hij in de stoel zodat ik precies vanuit mijn rolstoel zijn indrukwekkende maar warrige snor weer kan fatsoeneren. Meneertje weet het precies. Ik hoef niets te zeggen. Alsof hij weet dat hij net als ik niet zonder ongekamde haren naar buiten kan.

Het is weer zo’n ziekenhuisdag vandaag. Ik voel de vervelende spanning in mijn lijf. Maar tegelijk probeer ik me ook rustig te houden. Zolang ik maar bezig ben lukt dat aardig. Die vrolijke kop van Butler helpt me daar perfect bij. Zijn ogen die mij volgen, spreken boekdelen. Zijn onderlip die hij iets kan laten hangen waardoor hij een melancholische uitdrukking tevoorschijn tovert doet me iedere keer smelten. Hij laat de snor-borstelsessie toe, en doet zijn uiterste best om het een soort van lekker te vinden. Bijzonder, want het is toch niet het prettigste plekje om geborsteld te worden. We weten precies van elkaar hoe we dit moeten regelen. Hij vertrouwt mij feilloos en ik zal zijn vertrouwen nooit beschamen. Alle verzorging aan Butler doe ik dan ook met uiterste zorgzaamheid, precisie en bovenal liefde en niet in de laatste plaats ook met veel plezier! We zijn klaar om te vertrekken. Vrolijk gaat Butler mee, dolblij dat we vertrekken. Vertier! Althans in zijn beleving van het moment.

Als we later in de wachtkamer van het ziekenhuis zitten staat Butler naast me en is hij de grote afleiding voor een ieder die al balend, verveeld of angstig zit te wachten. Mooi hoe hij niet alleen voor mij op dat moment een enorme houvast is, maar ook een oppeppertje voor veel van de mensen in de wachtkamer. Mijn oog valt op twee dames die vlak naast ons zitten, een ervan is een Bekende Nederlander. Die moeten ook naar de dokter op zijn tijd. Zij zitten zachtjes te praten samen. Ondertussen word ik aangesproken door een vriendelijke oude dame die is geroepen door de arts. Ze passeert me op weg naar de arts die achter mij met uitgestrekte hand op haar wacht. Ze vertelt me dat ik zo’n schitterende mooie hond heb en in één adem door dat ze zelf ook zo’n grote hond heeft gehad. Ik vraag haar wat voor eentje, terwijl de arts geduldig wacht en luistert. Een Bobtail vertelt ze, die nu allang dood is. Ik zeg haar dat ik het erg verdrietig voor haar vind, dat ze haar hond moet missen. Ze beaamt de grote leegte die hij achterliet. Ze wenst mij nog veel plezier van mijn hond. Ik wens haar veel sterkte bij de dokter. Het contrast is groot. Ik voel het verdriet van deze mevrouw over het gemis van haar hond. Naast me voel ik Butler, en er bekruip me een heel bang gevoel. Niet aan denken, spreek ik mezelf toe. Butler is een sterke vent. Het is een flits. Ik kijk naar de twee vrouwen naast me. Claudia de Breij, met haar schitterende liedje, ‘Mag ik dan bij jou’.. kijkt naar ons. Ze reageert heel aardig. We hebben een leuk gesprekje over Butler. Wat een toeval. Ik zeg spontaan,’Ja ik ben fan van je Claudia’. Zij vindt het leuk als we het daar over hebben. Ze zal het waarschijnlijk vaak horen. Genoeg afleiding in de wachtkamer, om de spanning wat te temperen. Butler is alert en houdt me in de gaten. Volgt iedere beweging en blijft strak naast me, wachtend wat gaat komen. Nog geen minuut later, zijn we bij de arts binnen..