Loslaten – gastblog van Fatos Ipek-Demir #dementie

Fatos Ipek-Demir zorgt al geruime tijd voor haar vader met alzheimer en wij kennen haar op Mantelzorgelijk al een tijdje als trouwe lezer van onze artikelen. Wij zijn reuze blij met haar eerste gastblog..

Loslaten
Om 6.30u word ik wakker en moet gelijk aan papa denken. Hoe zou hij geslapen hebben? Ik bel rond 9u en krijg EVV’ER aan de lijn. Hij heeft goed geslapen maar kon de vannacht de wc niet vinden en had een ongelukje. Ze stelt voor een po naast z’n bed te zetten. Hij is stilletjes en bozig omdat hij met niemand Turks kan praten. Ik vraag hem maar niet aan de telefoon en zeg dat ik hem vanmiddag zal ophalen en dan zijn buddy nog komt.
Manlief zegt wijs “je moet hem de komende dagen proberen los te laten, hij moet door dit proces om te wennen”
Ondertussen piept de wasmachine aanhoudend met de 2e was van papa…….
😢😦😣

“Gaan we weer terug?”
Vandaag is papa verhuisd, naar een kleinschalige gesloten afdeling.
Om 8 uur ga ik naar papa, hij is een kaas croissantje aan het eten en drinkt er Fanta (!) bij. Heeft hij gisterenavond bij de Turkse bakker gescoord, dat zal straks op de gesloten afdeling niet meer kunnen, lijkt me goed ook, past niet echt in zijn dieet. Er is in geen velden of wegen iemand van de verzorging te bekennen.

Afscheid zonder handen
Mijn zus Mirjam die me gaat helpen is er gelukkig al met een steekkar (broers kunnen er allebei niet bij zijn). We ruimen op, papa is rustig, heel rustig, dat maakt mij ook kalm (uiterlijk wel te verstaan). Om 8.45u komt 1 van de verzorgers dat de pedicure om 9 uur komt. “Maar die kwam dinsdag toch?” Nee, toen wilde hij niet, ik ben verrast, “dat kan niet” zeg ik want om 9 uur wil ik vertrekken en hij moet nog ontbijten en zijn medicatie. Ze neemt hem mee, om 9.15u nog steeds niemand. Pedicure toch even bellen, het blijkt een misverstand te zijn, ze komt om 9.30u. Nou dat kan al helemaal niet, ze wil wel graag afscheid nemen, dus we wachten op haar. Daarna afscheid van de zusters, ik wil niet teveel poespas en heb geen zin in de krokodilletranen. We nemen 1 fauteuil en zijn ladekast mee en een koffer met kleren. De dame die activiteiten organiseert drukt ons op het hart dat we naar het Ramadan feest moeten komen “we gaan Mehmet amca heel erg missen”. Achteraf merk ik hoe boos en teleurgesteld ik ben. Ik heb niemand een hand gegeven, mompel wel iets van bedankt en dicht is de lift…..wegwezen hier. Niet netjes van mij, maar ik kan het blijkbaar niet opbrengen.

Weg met die pillen
In het nieuwe huis praat ik een uur met de arts, die stelt mij vragen die ik niet allemaal kan beantwoorden, ik wist niet dat papa bloedarmoede heeft. Ze vraagt wat het reanimatie beleid is, dat hebben we toch allemaal al besproken? Staat dat niet in het dossier? Ze onderzoekt hem en zegt dat ze de Haliperidol (gebruikt hij al 2 jaar) wil afbouwen vanwege de bijwerkingen, later komt ze vertellen dat ze ook de 2 medicijnen voor zijn cholesterol gaat stoppen. Heel kordaat maar ik snap niet dat ze alles zo anders wil, hebben artsen niet dezelfde opleiding? Ze zegt dat de arts bij het oude huis een “gewone” huisarts is. Ik laat het maar gaan, vertrouw erop dat het goed komt. En vind het prima dat we de pillen industrie minder geld kunnen bezorgen.

Papier zonder levensloop
Daarna met een verzorgende een dik pak papier op het bed samen invullen/doornemen. Ongelooflijk, ze heeft er net zo weinig zin in als ik. Staat het allemaal niet in de computer? Ze is lief, maar weet niet hoe ze tiscali moet schrijven (en hoe ik de spelling van onze namen uitleg). Ik probeer me in haar te verplaatsen (wat natuurlijk niet zou hoeven). Alles wat ze al hebben (papa verhuisd binnen dezelfde organisatie) moet ik weer oplepelen, ook zijn verzekeringsgegevens etc…. tjongejonge… Ik vraag of er met spoed een pedicure geregeld kan worden, zijn teennagels zien er niet uit en hij heeft nog steeds een wondje op zijn kleine teen. Ik kondig aan dat ik de badkamer ga wassen, die stinkt en ik wil niet meer vragen, maar actie. Ze vindt het prima en schrijft het op. Op haar checklist staat iets over domeinen en levensloop, die verschrikkelijke dingen die we bij het vorige huis na een half jaar hebben proberen in te vullen. “Dat is er al, zoek ajb in de computer op”. Ik vertel dat papa graag kookt en helpt met de tafel dekken “oh dat is veel info”. Ik stel voor dat ik een A4tje maak over wie hij is.
Om 13.30 uur moet ik echt gaan werken. Een belangrijke bijeenkomst, gelukkig neemt mijn collega mijn rol van gespreksleider over. Mijn tranen prikken achter mijn ogen, ik ben bekaf. Ga snel nog wat ondergoed en scheermesjes kopen. Hij heeft ook een nieuwe badjas nodig maar die kan ik niet vinden. Ik rij naar huis en eet zonder zin mijn eten. Ben chagrijnig tegen de kinderen, wil dat niemand mij nog iets vraagt. Na het eten ga ik weer naar papa. Hij is blij me te zien “waarom waren jullie allebei opeens weg, vond ik niet leuk” zegt hij. De verzorgster zegt dat hij heel goed heeft gegeten.

“Neem je me mee?” “Er zijn hier wel veel zieke mensen”
Hij vraagt of we weer terug kunnen naar het oude huis en dat hij dan weer morgen komt. “Er zijn hier wel veel zieke mensen, zie je dat niet?” “Dat kan niet papa, u gaat hier slapen”. Het aantal knettergekke bewoners baart mij wel zorgen, hij kan eigenlijk met niemand een gesprek voeren. Terwijl hij dat nog wel kan. Ook hier is hij 1 van de beteren. Gelukkig doet hij zijn pyiama aan en gaat in bed om 20 uur, denk dat hij moe is, ik dweil de badkamer (die hij met 3 bewoners gebruikt) lekker met chloor. De jonge verzorgster vind het heerlijk ruiken en bedankt me voor mijn betrokkenheid (lief!). Ik leg uit dat ze moeten oppassen vannacht want hij zal wel gaan dolen. Er wordt een sensor in zijn kamer geplaatst die zijn beweging zal zien (het is een geweldig modern huis dat zie je aan alles). Ik ben zo benieuwd. Hoop dat er ook snel sleutels voor zijn kast komen want men schijnt hier in elkaars kasten te zitten. Doet papa ook, dus ben benieuwd. Hij vraagt nog een keer waar zijn schoenen zijn, ik laat het zien en wens hem welterusten.
Oh papa ik hoop zo dat je hier gaat aarden. En dat je niet bang zult zijn. Welterusten…..