Afgelopen week zag ik een flitsend filmpje met bijbehorende tekst op Twitter (nu X) van het Ministerie van Onderwijs over een nieuwe (zoveelste) functie die bedacht is om problemen op school op te lossen; de Brugfunctionaris!
“Een Brugfunctionaris verlaagt werkdruk bij de leraren en schoolleiders en is een onafhankelijk luisterend oor voor de ouders. Een vertrouwd gezicht die een brug slaat tussen school, gezin, kind en instanties. In 2024 kunnen scholen hiervoor subsidie aanvragen”.
Het gaat hier om een nieuwe functie waar het ministerie jaarlijks 52 miljoen (!) beschikbaar voor gaat stellen vanaf 2024. Ik reageerde hier nogal cynisch op met een retweet waarin ik zei; hadden wij dit maar in 2015 gehad dan was onze dochter vast geen thuiszitter geworden……
Maar in 2015 waren er ook al functies die deze taak hadden, intern begeleiders, remedial teachers en was er schoolmaatschappelijk werk en geen van allen waren ze in staat om een intelligent meisje met autisme de veiligheid en ondersteuning te bieden die ze nodig had om op school te kunnen functioneren. Omdat er niet geluisterd werd en niet gewerkt aan daadwerkelijke oplossingen en er kon vooral niet “buiten de lijntjes gekleurd” worden. Maar ik hoop heus en van ganser harte dat deze nieuwe 52 miljoen (!) kostende functie ervoor gaat zorgen dat er binnenkort helemaal geen thuiszitters meer zijn!
Een stukje van ons verhaal uit 2015;
De tranen branden achter mijn ogen als ik de school uitloop en ik zet snel een zonnebril op. We hebben net een gesprek gehad over onze dochter waar het niet goed mee gaat. Na 1 jaar middelbare school, een half jaar speciaal onderwijs en nu 1 jaar Thuisonderwijs moeten we concluderen dat ook dit niet gewerkt heeft en eigenlijk allemaal door gebrek aan deskundige en passende begeleiding vanuit school.
De mededeling: gaat u maar aan de Inspectie uitleggen waarom dit niet gelukt is, raakt mij heel erg. Ik wordt hier persoonlijk hard afgerekend op iets waar ik niet voor geleerd heb, namelijk onderwijs geven. Alles hebben we er aan gedaan maar ik ben inmiddels te moe om me nog te verdedigen, ik voel me te verdrietig om nog iets zinnigs te zeggen. Dit zou Passend Onderwijs moeten zijn, waar is het luisteren naar en het begrip voor de ouders die aan het eind van hun latijn zijn?
Wat moet ik dan gaan uitleggen aan de Inspectie? De vele vele uren die ik gezocht heb op internet en de gesprekken met school en de psychiater op zoek naar echt passende oplossingen? De cursussen en opleidingen die ik gevolgd heb om mijn kind beter te kunnen begrijpen. Moet ik uitleggen dat ik vele jaren van slapeloze nachten achter de rug heb? Moet ik uitleggen dat ik het zat ben om de kots van de wc te boenen omdat dochter door spanning telkens maar moet overgeven…….. ik zie je haast fronsen, moet dit nu? Maar dit is de realiteit waar ik dagelijks mee te maken heb doordat mijn kind met autisme de overprikkeling van school vaak niet aan kan maar wel verplicht (leerplicht) wordt om te komen. Machteloos moet ik aanzien dat mijn dochter steeds zwakker, magerder wordt en nee het is geen anorexia. Haar lichaam reageert zeer heftig op angst en spanning, ook dit is een stuk autisme……..
Raar en dan ineens is het zover, nu moet ik het echt loslaten, hoef ik niet meer vechten, niet meer zoeken naar andere oplossingen. Er moet een vrijstelling van leerplicht aangevraagd gaan worden. (mag je trouwens als ouders ook weer zelf doen….) Zonde he, van een meisje met VWO hersens maar helaas wel een sociaal emotionele ontwikkeling die ver achter loopt bij haar kalenderleeftijd. Helaas kan ze dit door sociaal wenselijk gedrag door haar intelligentie goed verbloemen, waardoor mensen vaak op het verkeerde been worden gezet. Al jaren heb ik daarmee te maken. Thuis komt de spanning eruit en zit ik met een trillend bang en overprikkeld kind wat zich opsluit op haar enige veilige plek, haar kamer.
Pas de laatste maanden kan/durf ik werkelijk onder ogen te zien hoe de druk van school mijn kind letterlijk gesloopt heeft en dat ik daar aan heb meegedaan, omdat er van alle kanten ook een grote druk op mij gelegd werd.
En nu zit ik dus in de auto te huilen, is het opluchting, is het schaamte, verdriet…….het is van alles wat. Mijn kind zal niet meer naar school gaan, hoort zij nog ergens bij? Hoe moet het nu verder, wat heeft zij voor toekomst?
Ik zie het ongeloof in de ogen van onze dochter als we haar vertellen dat we vrijstelling gaan aanvragen. Ze is wantrouwend geworden, zelfs ons kan ze niet meer volledig vertrouwen, ik schaam mij. Hoeft ze nu echt niet meer? Nee je hoeft niet meer, jij en wij hebben er echt alles aan gedaan. We gaan er nu eerst voor zorgen dat je lichamelijk en psychisch weer sterker gaat worden.
En iedereen die nog een plan heeft of iets verzint kan de boom in. Ik heb mijn plan gemaakt: onze eerste verantwoordelijkheid is haar gezondheid en daar gaan we samen aan werken en dit is mijn plan:
We gaan zorgen dat ze meer buiten komt, we gaan wandelen en fietsen, we wonen gelukkig vlakbij de polder en we gaan hiermee oefenen zodat ze weer frisse lucht en beweging krijgt en sterker wordt. En sinds een paar weken gaat ze ook al naar een fysiotherapeut die haar heel goed begrijpt en helpt. Ook hij is een onderdeel van het plan om haar fysiek en mentaal beter te laten voelen.
De volgende stap is een hulphond, we hebben een positief intakegesprek gehad en hopelijk komt er heel binnenkort nieuws dat er een dierbaar vriendje voor haar is! Die zal haar gaan helpen naar buiten te gaan, die mag mee naar een winkel en naar andere spannende situaties voor haar. Ook zal hij ervoor gaan zorgen dat haar dag en nachtritme beter gaat worden, want hij zal immers s’morgens vroeg voor haar bed staan te kwispelen dat hij uit wil. Ze kijkt hier zelf heel erg naar uit.
Ook de Zorgboerderij waar ze al jaren komt blijft een belangrijk onderdeel, gelukkig is dit weer opnieuw geïndiceerd. Met de een op een begeleiding kan ze zich heel veilig voelen daar en geniet ze van het buiten zijn en de dieren en de gesprekken met de zorgboerin. Dit zijn slechts een paar onderdelen van mijn ideeën, we gaan gewoon starten met nieuwe dingen en gaan verder met de dingen die haar goed deden.
Want opgeven is geen optie, haar weg loopt anders en ik ben als moeder (samen met haar vader) eindverantwoordelijk voor haar gezondheid en geen enkele instantie of gestudeerd figuur gaat ons meer voorschrijven wat goed voor haar is. Want natuurlijk weten wij dat zelf inmiddels ook wel, omdat we zielsveel van haar houden en haar accepteren zoals ze is.
Voor mij al wat jaartjes geleden maar herinner me het nog als de dag van gisteren. Het overgeven, het verdriet dat je ze moet dwingen om te gaan. Dat moest zeker begin 2000 jaren anders kreeg je grote problemen. Mijn zoon met ASS na een moeilijke tijd eerst op een normale basisschool, liep steeds weg van school (SBO). Doodsangst sta je uit want de school was niet bepaald dicht bij huis. De school zou minder kinderen in de klas hebben en een veilige omgeving, extra begeleiding. Daar kwam weinig van terecht want er zaten toch veel kids in de klas. Geef daarbij een leraar die heel boos kon kijken en je raadt het al. Maar wat me ook verbaasde, de vijandige houding waarmee ik benaderd werd op school, alsof ik verantwoordelijk was dat een manneke van 8 jaar probeerde te ontsnappen. Wat ook niet meehielp was dat mijn ex dacht dat het wel over zou gaan met een strenge aanpak en hij wilde geen toestemming geven om van school te veranderen. Hemel en aarde moeten bewegen voordat er eindelijk een oplossing kwam maar dat heeft te lang geduurd en er was al onherstelbare schade aangericht. Daarna is mijn kind op een school gekomen die ver beneden zijn niveau was. Maar iig zat hij daar veilig en had het op een gegeven moment zelfs naar zijn zin.
Ach Adriana wat verdrietig ook allemaal en er is nog zo weinig veranderd helaas. Vandaar dat ik ook cynisch werd toen ik las over die nieuwe functie en het geld wat er mee gemoeid is. Dit geld zou rechtstreeks naar kinderen moeten gaan die echt passend onderwijs nodig hebben vind ik!
Dank je voor het delen van je verhaal!