Lopen en fietsen…

In de nacht van donderdag op vrijdag had mijn eega een zware epileptische aanval.

De vermoeidheid daarna werkt nog een tijd door, en daarom wordt de werkplaats afgezegd, al onderkent hij zelf die vermoeidheid meestal niet, en nu ook niet.

Hij vertelt dat hij voorafgaand aan de aanval, de “rails” van de tillift aan het volgen was, die een vierkant vormen op zijn plafond; hij ergert zich ook aan “dat ding”, wat trouwens bij iedere bewoner op de kamer gemonteerd is.

De trigger voor een epileptische aanval is steeds een andere, maar ik maak wel melding van deze bij de zorg.

Een “balk” kan tegen een andere aangeschoven worden, waardoor er drie zichtbaar overblijven, en mijn eega kan hierdoor in elk geval geen “rondje” meer volgen met zijn ogen.

Zondagochtend zie ik op mijn telefoon dat hij een uur daarvoor had gebeld, en ik had het niet gehoord.

Ik bel hem terug, en krijg een boze eega aan de lijn, die vraagt waar ik zo druk mee was dat ik de telefoon niet op kon nemen?

Ja sorry, ik heb mijn telefoon niet altijd op zak als ik thuis ben, en ik bel zo snel mogelijk terug.

Gelukkig wordt hij op dat moment net opgehaald door zijn zoon, en dat is gelijk een mooie reden om het gesprek snel te beëindigen.

Dinsdag weer samen naar de natuuractiviteit. Als ik bij hem op de kamer kom, zie ik dat er een beensteun ontbreekt, en ik vraag naar het waarom.

Hij zegt dat hij hoopte uit zijn stoel op te kunnen staan en dan te lopen.

Hij zit in zijn gordel vast, zijn blad zit op de rolstoel, zie ik, dus dat zou sowieso niet gelukt zijn, gelukkig.

Ik zeg dat hij dan wel kan vallen als hij dat zou proberen, maar hij lacht mijn bezorgdheid weg, want hij kan wel tegen een stootje en hij weet hoe hij zijn val moet breken..

Het regent, dus dat wordt binnen zitten bij de natuuractiviteit, en we vechten bijna allemaal tegen de slaap.

Terug op zijn kamer krijgt hij bruine bonensoep. Hij vraagt aan de medewerker of ik ook soep kan krijgen, maar de tijd dat “aanhang” zomaar mee kan eten is allang voorbij, dus ik “red” de medewerker uit een discussie, door gelijk te zeggen dat ik niet hoef.

Mijn eega werpt tegen dat zijn zoon en schoondochter ook “van alles” krijgen, maar dat is gewoon niet de bedoeling, weet ik.

Van de bruine bonensoep zit hij al gauw vol, en tot mijn verbazing vraagt hij dan om een sigaret, terwijl hij al weken daarmee gestopt is.

Hij is er niet vanaf te brengen, en gelukkig heb ik nog een pakje bij mij, voor in geval van “nood”.

In de regen rookt hij zijn sigaret, die hem naar eigen zeggen ook helemaal niet beviel..

Als ik later naar huis fiets, klappen de versnellingen eruit, waardoor ik in het luchtledige trap.

Gelukkig ben ik bijna thuis.

De week ervoor had ik mijn banden op laten pompen bij de fietsenmaker, want mijn eigen pogingen om er lucht in te krijgen strandden telkens en als ik niet oppas loopt er meer lucht uit dan erin komt.

Daarna merkte ik wel dat er iets “aanliep”, en ik had terug kunnen gaan naar de fietsenmaker, maar ja, geen zin in, dacht dat het wel los zou lopen.

Ik ben weleens met zo’n zelfde klacht naar een fietsenmaker gegaan en toen bleek aangekoekt straatvuil onder het spatbord de veroorzaker te zijn, en bij die constatering voelde ik mij toch wat opgelaten..

Ben al blij dat ik mijn huis op orde heb, mijn administratie, de auto, etc., en ja, ik woon in een flat en kan de fiets ook niet even met de tuinslang schoonspuiten.

Ja, ik kan het met een doekje doen, zei de fietsenmaker toen..

Oké, maar ja, niet gedaan.

Ergens geloofde ik al dat het in dit geval niet alleen een kwestie van straatvuil was, want de fiets hield ook in als ik ernaast liep, maar fietsen ging wel gewoon.

Afijn, nu was er niet meer op te fietsen, dus nu moet ik wel terug naar de fietsenmaker.

Wel raar, vind ik, dit mankement, nadat de banden opgepompt zijn.

Ik was nog wel zo blij dat hij dat geen probleem vond en dat ik een volgende keer gewoon weer mocht komen.

De fiets blijkt een Frans ventiel te hebben, die niet met een gewone pomp op te pompen is.

Ik zou dan een speciaal “dingetje” moeten kopen, voor op het ventiel, maar jeetje, waarom zou ik het mijzelf moeilijk maken, als ik gewoon daar mijn banden op kan laten pompen?

Op dat rare “effect” daarna had ik natuurlijk niet gerekend, en argwanend vraag ik mij af of de fietsenmaker even heeft zitten “rommelen” aan mijn fiets, om er ook nog wat aan te kunnen verdienen?

Dat is wel heel slecht gedacht, al kijk ik nergens meer van op, maar het kan ook gewoon stom toeval zijn, alhoewel dat “aanlopen” wel onmiddellijk na het oppompen van de banden was..

Mijn eega was nog echt kwaad geweest toen ik vertelde over het gemak van het laten oppompen van mijn fietsbanden door de fietsenmaker, want hij vond dat de man mij gewoon zo’n “dingetje” had moeten verkopen zodat ik het voortaan zelf kon.

Ik sputterde tegen dat ik mij zo niet in het zweet hoefde staan te pompen..

“Het wordt hoog tijd dat ik weer naar huis kom”, zegt hij….